یک هفته ای است که اردوگاه رسانه ای اصولگرایان بهم ریخته و دستپاچه تلاش می کند به چند روایت منتشر شده از حسن روحانی و اسحاق جهانگیری پاسخ دهند. ماجرا بر می گردد به انتشار دو کتاب که اواخر دولت حسن روحانی منتشر شده بود.
کانال تلگرامی امتداد نوشت: کتابهایی که روایتی بود از وقایع دوران دولت تدبیر و امید. اواخر دولت این دوکتاب به دستم رسیده بود. یک ماه و نیم پیش به دنبال کتابی در کتابخانه می گشتم که چشمم به کتاب «بدون دود و آتش و خون» خورد. نام بهراد مهرجو به عنوان نویسنده توجهم را بیشتر جلب کرد تا کتاب را ورق بزنم. انگار کتاب را تازه دیده بودم. اصلا یادم نبود چگونه به دستم رسیده. باز کردم و بخش هایی از آن را خواندم. روایت های جالبی بود که بخش هایی داشت که اصلا در بیرون منتشر نشده بود. همان بخش ها را عکس گرفتم که در یک رشته توئیت منتشرش کنم. اما بعد پشیمان شدم.
حیف بود که تنها در قالب چند توئیت این روایت ها خلاصه شود. از همین رو در یک گزارش تصویری در سایت انتخاب بخش اندکی از این روایت ها را منتشر کردیم و قرار بود آن را به همین منوال ادامه دهیم. اما همان دو روایت (روایت افزایش قیمت بنزین که عده ای برنامه زمین زدن دولت را داشتند و دیدار با ترامپ) آنقدر توجهات را به کتاب جلب کرد که ناگهان همه آن در فضای رسانه ریخته شد.
اما در طرف مقابل اصولگرایان دستپاچه شروع به جواب دادن کردند. رسانه های مختلف پر بود از جوابیه هایی که اتفاقا ضعف اساسیش این بود که کتاب را ندیده بودند.
مثلا اخیرا حمیدرضا ترقی از اعضای موتلفه که شریک دولت به حساب می آیند در مصاحبه ای گفته «اسحاق جهانگیری در کتاب تازه منتشرشده «بدون دود و آتش و خون» تلاش کرده است تا همه گرفتاری‌های کنونی را ناشی از عملکرد اصولگرایان بداند» این نشان می دهد نه فقط حمید رضا ترقی که دیگر افرادی که در مورد کتاب نوشتند و مصاحبه کردند، اساسا کتاب را نه دیده و نه آن را خوانده‌اند.
چراکه اگر آن را دیده بودند، متوجه این نکته می‌شدند که این روایت ها تازه نیست و کتاب هم سال قبل منتشر شده است. با این حال هیچ کدام هم به روایت های بیان شده پاسخی نداشتند. حمله همه از این بابت بود که می گفتند: اساسا چرا اعضای دولت سابق وارد فضای بیان خاطرات شدند؟
واقعیت این است که در یک سال گذشته اعضای دولت سابق کاملا سکوت کردند. کسانی چون، بیژن نامدار زنگنه، اسحاق جهانگیری، جواد ظریف و حسن روحانی حرفهای بسیاری برای گفتن دارند. اما تلاش کردند تا با سکوتشان کاری کنند تا اصولگرایان بدون حاشیه فقط به عملی کردن وعده ها و ادعاهایشان بپردازند.
با این حال تنها دو نمونه از روایت گویی که نه تازه بود و نه کار رسانه ای خاصی بر روی آن انجام شده بود، اردوگاه اصولگرایان را چنان آشفته کرده است که کم مانده، دست به تجمعات خیابانی بزنند.
به نظر می رسد این آشفتگی ریشه در آنجا دارد که اصولگرایان دولت رئیسی را ناکارآمد ارزیابی می کنند، و می‌ترسند کسانی از دولت قبل لب باز کنند و جواب آن همه تخریب ها را بدهند. با این حال همچنان امیدوارند که اوضاع بهتر شود. سال گذشته صفار هرندی وعده می داد که با یکدست شدن قدرت مردم طعم خوشی را می چشند. به نحوی که همه می گویند: «کاش ما هم در روی کار آوردن این دولت سهیم بودیم» اما انگار اعتماد به نفسشان را به سرعت از دست داده اند.
شاهد این مدعا حرفهای ترقی است که در مصاحبه خود تلاش می کند بر روی ناکارآمدی دولت سرپوش بگذارد او می گوید: «دولتی‌های سابق و اصلاح‌طلبان حالا که عملکرد دولت آقای رئیسی در داخل و در عرصه بین‌المللی دارد جواب می‌دهد و به ثمر می‌رسد، سعی می‌کنند از آب گل‌آلود ماهی بگیرند و با تخریب دولت خود را تطهیر کنند.» نکته اینجاست که اگر دولت در وعده‌ها موفق بود که کسی نمی توانست حرفی بزند، یا اگر حرفی می زد شنیده نمیشد. او در ادامه می گوید: «البته شکست می‌خوردند زیرا از نیمه دوم سال روند بهتر از شرایط فعلی هم می‌شود و اقدامات دولت نتایج خود را می‌دهد». لذا همین که وعده بهتر شدن در آینده می‌دهند دلیل روشنی است بر اینکه ارزیابی خودشان از دولت و عملکردش مثبت نیست.
ما البته همچنان امیدواریم دولت نه تنها موفق به احیای برجام شود، بلکه اوضاع اقتصادی مردم رو به بهبود برود. چراکه اصلاح طلبی در فضای رادیکالی که مردم به دنبال نان شبشان هستند، معنایی نخواهد داشت. بنابراین ناکارآمدی و شکست دولت قطعا پروژه کسانی است که با تمامیت خواهی می خواهند تداوم حضورشان در قدرت را توجیه کنند، نه اصلاح‌طلبان.
