موضوع بر سر تعامل است، آن هم در موضوعات فراجناحی. دست‌کم دو فراکسیون در مجلس بر اهمیت این موضوع تاکید دارند اما هر دو می‌خواهند خودشان متولی و پیش آهنگ باشند.
راه امروز: اختلافات فراکسیونی در مجلس دهم هر روز وارد فازی متفاوت می شود، اگر تا دیروز یک سوی اختلافات فراکسیون ولایی و مستقلین بودند که حاضر نبودند بعد از انتخابات درون مجلسی دور یک میز بنشینند و سوی دیگر فراکسیون امیدی ها بودند که از خروج زودهنگام اعضایشان از فراکسیون و نزدیک شدنشان به فراکسیون مستقلین گلایه مند بودند. حال این روزها محور اختلاف از نقطه ای دیگر سر باز زده است. آنجا که هر یک از این فراکسیون ها تلاش دارند سردمدار بازی های فراکسیونی صحن و لابی پارلمان باشند.
ماجرا آنجا آغاز شد که فراکسیون مستقلین ولایی بنا داشت با ایده شورای عالی فراکسیونها، بسترساز تعامل در مجلس شود. آنها در همان زمانی که اعلام موجودیت کردند، این ایده را هم مدنظر داشتند. در اولین مصاحبه‌ای که جعفرزاده ایمن آبادی، نایب رئیس فراکسیون در جمع خبرنگاران پارلمانی داشت، بعد از اینکه اعلام موجودیت فراکسیون را اعلام کرد، از ایده تشکیل شورای عالی فراکسیون ها سخن گفت و توضیح داد که بنا دارند برای تحقق ایده خود با عارف و لاریجانی (روسای دو فراکسیون دیگر) وارد رایزنی شوند.
راهکار اجرایی آنها هم این بود که هر فراکسیون تعدادی از اعضای خود را به عنوان عضو شورای عالی انتخاب کنند و سپس مجموعه این اعضای منتخب، در گرد هم بنشینند و در بزنگاه‌ها که به تصمیم‌گیری ملی و فراجناحی نیاز است، نظر این شورا راهگشا باشد تا منافع ملی فدای موضوعات جناحی نشود. البته از همان ابتدا توضیحات پیشنهاددهنده‌ها آنقدر شفاف نبود و ظاهرا در طول زمان و در چالش با سایر گروه‌ها جریان برای خود آنها هم روشن‌تر شد، اما روشن‌تر شدن موضوع هم، هنوز به تحقق آن کمکی نکرده است.
گلایه‌های ریشه‌دار امیدی‌ها
روز گذشته محمدرضا عارف در نشست خبری خود گفت: «ما از دوستانی که با لیست امید آمدند و سپس جدا شدند و فراکسیون جدید تشکیل دادند، گله داریم. اینکه با لیست امید بیایند و سپس رودرروی آن قرار بگیرند را بداخلاقی می‌دانیم و چون نمی‌خواهیم بداخلاقی را به رسمیت بشناسیم، درباره شورای عالی فراکسیونها ملاحظاتی داریم.»
اظهاراتی که نشان داد رئیس فراکسیون امید و سرلیست تهران هنوز هم دلش با کسانی که از بلیت فراکسیون امید استفاده کردند اما سوار بر اتوبوس این فراکسیون نشدند، صاف نشده است. در روزهای ابتدایی مجلس نارضایتی محمدرضا عارف مشهودتر از اکنون بود. چه آنکه در آن زمان فراکسیون امید نسبت به لیست امید ریزش نداشت و او خود را در قامت یک رقیب جدی برای علی لاریجانی می‌دید، آرزویی که بخاطر ریزش و عهدشکنی برخی امیدی ها تحقق نیافت تا دلخوری پررنگ عارف را سبب شود.
یک پیشنهاد مشابه اما اصلاح‌طلبانه
حدود سه ماه بعد از پیشنهاد تشکیل شورای عالی فراکسیونها، پیشنهاد جدیدی از سوی اصلاح‌طلبان مطرح شد. این پیشنهاد را اولین بار احمد مازنی، نماینده تهران در نطق اضطراری خود عنوان کرد و نامش را «طرح گفت و گوی ملی» نامید. او پیشنهادش روشن بود. می‌خواست بستری برای گفت و گو میان افراد مختلف ایجاد کند. او امیدوار بود طرحش در سطح ملی اجرایی شود اما در گام نخست، مجلس را هدف خود قرار داد. مازنی اما هنوز پیشنهاد اجرایی ندارد. او اکنون در مرحله رایزنی با چهره‌های تاثیرگذار دو طرف است. این پیشنهاد مورد استقبال رئیس فراکسیون امید قرار گرفته و یک ماهی است عارف آن را در دستورکار خود و فراکسیون قرار و برای اجرایی شدن آن کمیته‌ای تشکیل داده است.
چرا اصلاح‌طلب‌ها به شورای عالی فراکسیون ها نپیوستند؟
اعضای فراکسیون مستقلین مدعی هستند که از فراکسیون امید برای حضور در شورای عالی فراکسیونها دعوت کرده اما پاسخ مثبتی نگرفته‌اند به طوری که اکنون تنها در حال رایزنی با فراکسیون ولایی هستند. همان روزهای ابتدایی، سخنگوی فراکسیون امید به خبرآنلاین گفت که فراکسیون امید به این شورا نمی‌پیوندد. اما در خبرها هیچ گاه منتشر نشد که بررسی حضور در شورای عالی فراکسیونها در دستورکار فراکسیون امید قرار گرفته و آنها رسما این پیشنهاد را رد کرده‌اند، کما اینکه رئیس فراکسیون امید در نشست روز گذشته خود گفت: هیچ دعوت رسمی از فراکسیون صورت نگرفته. ممکن است با برخی از دوستان ما حرف زده باشند که من اطلاع ندارم.
بنابراین شواهد می گوید که رایزنی‌ها جنبه غیررسمی داشته است. نایب رئیس فراکسیون مستقلین پیش‌تر بخشی از این رایزنی‌ها و نظرات اصلاح‌طلبان را اینگونه به خبرآنلاین توضیح داده بود: اصلاح‌طلبان درباره شورای عالی فراکسیونها می‌گفتند چرا رئیسش آقای لاریجانی باشد؟ ما گفتیم ایرادی ندارد شما بیایید و با وزن خودتان شرکت کنید، رئیس را بر اساس آیین‌نامه‌ای که می‌نویسیم انتخاب می‌کنیم. بعد گفتند وزن ولایت و مستقلین زیاد است و سوگیری به نفع آقای لاریجانی است و ما بیاییم شکست می‌خوریم.
بحث بر سر متولی است
طراح گفت‌وگوی ملی اصراری بر نام آن و مطرح شدنش از طرف اصلاح طلبان ندارد. احمد مازنی که هفته گذشته به خبرآنلاین آمده بود، تاکید داشت مخالفتی با پیوستن به شورای عالی فراکسیون ها ندارد، گرچه او با مستقلین رایزنی نکرده و مطمئن نبود که هر دو ایده مشابه باشد، اما معتقد بود با گفت‌و‌گو می‌توان به راهکارهای مشترک رسید.
اما بزرگان دو جریان بر سر مواضع خود هستند. عارف که با طرح عبارت «بداخلاقی»، می‌گوید درباره شورای عالی فراکسیونها ملاحظاتی دارد تا بداخلاقی را به رسمت نشناسد. جعفرزاده اما در برابر طرح گفت‌وگوی ملی موضع تندی دارد. او به خبرآنلاین گفته بود: من از کسانی که شعار گفت‌وگوی ملی را می‌دهند اما در عمل همکاری نمی‌کنند، می‌خواهم بیایند و در شورای عالی فراکسیونها طرح خود را پیش ببرند. مگر اینکه بگویند فراکسیون برتر هستند. به هر حال ما عملیاتی این طرح را داریم.
موضوع جالب آنجاست که عارف هم به مستقلین بفرما می‌زند: ما در طرح گفت‌وگوی ملی دستمان را به سمت دوستان دراز کرده‌ایم. او به آینده هم خوش‌بین است: «آنها دست ما را می‌گیرند».
اگر بپذیریم این دو طرح بسیار به هم شبیه هستند، ظاهرا هر کدام از این دو جریان تنها می خواهند خودشان متولی امر باشند.
