رامین تغییر کرده و چیزی که این تغییر را برای فوتبال ایران مهم جلوه می‌دهد، تحولات فنی است. او یکی از باثبات‌ترین‌ها در بازه زمانی یک سال گذشته بوده و حالا آمارش در دو عرصه ملی و باشگاهی نشان می‌دهد اگر این روز‌ها عنوان بهترین بازیکن ایران را یدک بکشد، نباید به کسی بربخورد.
رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران این روز‌ها در حال پیگیری است و تیم‌های مختلف برای بهبود جایگاه خود در جدول رده بندی تلاش می‌کنند. در این بین، تعدادی موفق‌تر از بقیه ظاهر شده و با وجود اتفاقات ناخوشایندی که در مسیر داشته‌اند، توانسته‌اند بالانشینی را برای هوادارانشان به ارمغان بیاورند. واضح است که برای ترسیم چنین افقی، فاکتور‌های متعددی لازم است، ولی بر کسی پوشیده نیست تیم و مجموعه‌ای موفق‌تر است که بتواند در راه رسیدن به موفقیت ثبات داشته باشد. بوده و هستند تیم‌هایی که مقطعی نتیجه گرفته، ولی رفته‌رفته کسب برد را فراموش کرده‌اند.
این ثبات اگرچه از لحاظ تیمی اهمیت دارد، ولی به‌طور جزئی‌تر، به رفتار بازیکنان برمی‌گردد؛ اینکه آنها تا چه سطحی بتوانند ریتم ایدئال را نگه داشته و آن را حتی بهبود هم ببخشند. درواقع شاید این مورد زیاد به چشم نیاید، ولی تیمی به مرز موفقیت بیشتر نزدیک است که بازیکنان با ثبات‌تری داشته باشد. واضح است که منظور از ثبات در این سطح، حفظ کیفیت بالای فردی است. بدیهی است که داشتن چنین کیفیتی در همه خطوط، از دروازه تا خط حمله، برای رسیدن به موفقیت اجتناب‌ناپذیر است.
حالا اگر از همین زاویه به اتفاقات و رخداد‌های فوتبال ایران نگاه شود، شاید بتوان بهترین بازیکن این روز‌های فوتبال ایران را شناخت. گزینه‌ها بر حسب فاکتور‌های تأثیرگذاری می‌تواند متعدد باشد. چه‌بسا مطابق با عرف مرسوم، همه نگاه‌ها متوجه خط حمله باشد یا اینکه مهندسان میانی تیم‌ها با عملکردشان رتبه بالاتری را به دست بیاورند. با وجود اینها، ولی به نظر می‌رسد حداقل در مقطع کنونی، چنین عنوانی شایسته رامین رضاییان باشد. یک مدافع راست کلاسیک که حالا بیش از آنکه وظایف تدافعی برایش دغدغه باشد، میل به هجوم، بازی‌سازی، گل‌سازی و گل‌زنی در او زنده شده و رامین جدیدی را به فوتبال ایران معرفی کرده است.
رامین بازیکن چندان ناشناسی در این فضا نیست. او از سال‌ها قبل به‌ویژه به‌واسطه حضورش در باشگاه پرسپولیس و البته رقم‌زدن حواشی ریزودرشت در رسانه‌ها مورد توجه بوده است. با‌این‌حال، اتفاق جدیدی که در فوتبال حرفه‌ای او رخ داده فنی است و حتی اظهارات این بازیکن هم تغییر مشخصی کرده است. او تلاش کرده در فضای جدید با تمرکز بیشتر بر تمرین، روند بازی‌اش را تغییر دهد. نتیجه چه در عرصه باشگاهی و چه ملی چیزی شبیه به شاهکار است. برای اثبات چنین ادعایی کافی است به دو بازی اخیر تیم ملی ایران نگاهی گذرا شود تا اسم او در بین گل‌زنان دیده شود.
البته که بخش مهم‌تر و حساس‌تر، همچنان موقعیت‌سازی‌های این بازیکن است. رامین در شرایطی به فرم جدیدش عادت کرده که تا همین چندی پیش اصلا به تیم ملی ایران دعوت نمی‌شد. غیبت او در عصر دراگان اسکوچیچ در تیم ملی با توجه به نتایجی که آن مرد کروات گرفت، چندان پدیدار نبود، ولی با حضور کارلوس کی‌روش و درخشش نسبی رضاییان در سمت راست خط تیم ملی، مشخص شد که بودنش در این پست به‌مراتب بهتر از نبودنش است. او در آن جام جهانی پرحرف‌و‌حدیث که تیم ملی برابر انگلیس بدترین نتیجه عمرش در جام جهانی را گرفت و مقابل ولز بهترین نتیجه تاریخش را، یکی از بازیکنان استاندارد بود. گلی که به ولز زد و اشک‌هایی که پس از آن گل ریخت و پست اینستاگرامی‌اش هنوز هم در اذهان تازه است.
با‌این‌حال شکوفایی رامین در عصر امیر قلعه‌نویی به‌عنوان سرمربی بیشتر هم شده است. برای مرور مختصر این تحول باید از بازی با هنگ‌کنگ شروع کرد که اولین بازی رسمی ایران در مرحله انتخابی جام جهانی است. دیداری که با برتری ۴ بر صفر تیم ملی همراه شد و رامین یکی از گل‌زنان تیم لقب گرفت. با توجه به غیبتی که او در فهرست دراگان اسکوچیچ داشته، بازی با ازبکستان که با نتیجه مساوی ۲-۲ به پایان رسید، سیزدهمین بازی رامین رضاییان در تیم ملی در یک سال گذشته است.
آمار این ۱۳ بازی برای او به‌عنوان یک مدافع راست درخورتوجه است: چهار گل زده و دادن پنج پاس گل به هم‌تیمی‌هایش. حتی قبل از این دو بازی هم که در نقش گل‌زن ظاهر شود، ردپایش در برتری ۴ بر صفر مقابل قطر و کارلوس کی‌روش دیده شد. او در بازی با قطر و درست زمانی که به نظر می‌رسید کار تیم ملی گره خورده، با یک سانتر زیبا زمینه‌ساز گل اول شد و در ادامه هم پاس گل چهارم را ارسال کرد. فرمی که او در ۳۳ سالگی به دست آورده و حفظ کرده، نشان از آن دارد که اگر اتفاق غیرمترقبه‌ای رخ ندهد، مدافع راست فیکس تیم ملی در جام ملت‌های آسیا خواهد بود. او در پست مدافع راست، خیال قلعه‌نویی را راحت کرده و با توجه به میزان دوندگی‌اش، سن و سال کنونی‌اش چندان محل سؤال نیست.
در عرصه باشگاهی هم رامین روز‌های متفاوتی را سپری می‌کند. او ابتدای فصل قبل و پس از عدم تمایل پرسپولیس برای تمدید قراردادش راهی سپاهان شد و بهترین فصل فوتبالی‌اش را سپری کرد. رامین در لیگ قبل ۲۹ بازی برای سپاهان انجام داد و هفت گل زد و هشت پاس گل برای هم‌تیمی‌هایش ارسال کرد. رضاییان این فصل هم در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا پنج گل و یک پاس گل داشته و یکی از آماده‌ترین بازیکنان فعلی لیگ برتر محسوب می‌شود. نکته‌ای که کار او را متفاوت از بقیه جلوه می‌دهد، حفظ همین ثبات از فصل پیش تا‌کنون است؛ موضوعی که باعث شد بسیاری از پرسپولیسی‌ها بابت ازدست‌دادن او حسرت بخورند.
تغییرات فنی تنها تغییرات مشهود این بازیکن سپاهانی نیست، چون اظهارات چند وقت اخیر رضاییان در میکسدزون و گفت‌وگوهایش هم نشان از پختگی او دارد. درست است که رضاییان پیش از این در بطن چندین حاشیه خبرساز بوده، ولی چندصباحی می‌شود که با فاصله‌گرفتن از آن فضا تلاش کرده رویکرد متفاوتی را نشان دهد. او تماشاگران تیم رقیب را تشویق می‌کند، از بداخلاقی آنها ابراز ناراحتی نمی‌کند، هیجان فوتبال را مرتبط با آنها می‌داند و جای خالی زنان در ورزشگاه را هم مطالبه می‌کند. از همه بهتر اینکه از فضای جوزده حاکم بر فوتبال هم فاصله گرفته و سعی می‌کند نگاه واقع‌بینانه‌تری به مسائل داشته باشد. نمونه‌اش همان اظهاراتش پس از بازی تیم ملی با ازبکستان که برخلاف تعدادی دیگر، ازبک‌ها را ستود و گفت نتیجه مساوی عادلانه بود و رقیب از تیم ملی ایران در نیمه دوم بهتر بازی کرده است.
رامین تغییر کرده و چیزی که این تغییر را برای فوتبال ایران مهم جلوه می‌دهد، تحولات فنی است. او یکی از باثبات‌ترین‌ها در بازه زمانی یک سال گذشته بوده و حالا آمارش در دو عرصه ملی و باشگاهی نشان می‌دهد اگر این روز‌ها عنوان بهترین بازیکن ایران را یدک بکشد، نباید به کسی بربخورد.
منبع: روزنامه شرق
