به گزارش
راه مردم، یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی سکوت در قبال هدایای سازمان تامین اجتماعی به شماری از همکاران خود را شکسته و از " ناچیز بودن" مبالغ دریافتی یا عادی بودن این امور و این که " گاهی از جیب خود می گذارند و بین مردم توزیع می کنند" یا رییس مجلس نیز بعضا مبالغی را در اختیار نمایندگان می گذارد.
همین که آقای حمید رسایی در این باره توضیح داده اقدام مثبتی ارزیابی می شود زیرا سکوت دیگر نمایندگان چنان بود که این انگاره شکل گرفت که ادعای رییس سابق سازمان تامین اجتماعی درباره هدایایی که به نمایندگان داده قرین به صحت نباشد و جای دیگری آنها را به مصرف رسانیده باشند. متعاقب طرح این موضوع بود که اعلام شد فهرست هدیه بگیران ارسال شده است.
در سرزنش اقدام برخی از نمایندگان در این روزها بسیار گفته و نوشته شده از این رو این بحث مد نظر نیست. بلکه می توان از زاویه ای دیگر به آن پرداخت.این که چرا کار از سرچشمه اصلاح نشود؟ اگر مقامات دولتی از این بودجه های بی حساب و کتاب در اختیار نداشته باشند دیگر چنین بحث هایی در نمی گیرد یا از هزینه کرد در این گونه موارد منع شوند.
واقعا توزیع پول بین مراجعه کنندگان به یک نماینده چه معنی دارد؟ نماینده اگر اعتبار و اشتهار داشته باشد با یک دستخط یا با یک تماس تلفنی یا معرفی شخص به نهادی امدادی یا انجمن خیریه می تواند برای رفع یا کاهش مشکل موکل خود بکوشد.بی آن که نیاز باشد دست در جیب خود کند و به این و آن پول بدهد. در ادوار مختلف مجلس بوده اند نمایندگانی که اساسا حقوقی دریافت نمی کرده اند و دریافتی خود از جاهای دیگر یا درآمد شخصی را کافی می دانسته اند. این دسته از افراد نفوذ و اعتبار بیشتری دارند یا نماینده ای که مثلا سه میلیون تومان از رییس وقت سازمان تامین اجتماعی گرفته و به سی نفر، از قرار هر کدام یکصد هزار تومان پرداخته است؟
بنابراین به نظر می رسد دولت باید این باب را ببندد یا اساسا تدبیری اندیشیده شود که این نوع رابطه میان یک مقام اجرایی و نماینده مجلس منتفی شود. نمایندگان، وظایف مصرحی دارند و کمک های جداگانه به اشخاص در توان و وظایف آنان نیست.
راه حل اصلی البته افزایش نرخ مشارکت مردم در انتخابات با امکان حضور گسترده تر و متنوع ترکاندیداهاست تا نمایندگانی به مجلس راه یابند که اولا شناخته شده تر باشند و برای حفظ شان و جایگاه خود هر هدیه ای را نپذیرند. ثانیا امکان رقابت احزاب فراهم آید تا خود آنان بر نمایندگان منسوب به خودشان نظارت داشته باشند. ثالثا مناعت طبع و احترام به خود مانع تن دادن به اموری از این دست شود.
کاش آقای رسایی نطق 86 سال پیش سید حسن مدرس در اواخر مجلس ششم را بخواند که با افزایش حقوق نمایندگان از200 تومان به 300 تومان مخالفت کرد و گفت:" من در این تهران از هفت تومان تا هفت هزار تومان خرج کرده ام. اما نماینده ای که به مجلس آمده می دانسته که حقوق یک نماینده 200 تومان است نه بیشتر. اجناس هم گران نشده که نیاز به افزایش صد تومانی باشد."
با اندکی دقت روشن می شود که مرحوم مدرس افزایش حقوق را هم به مصلحت نمی دانسته چه رسد به دریافت هدیه از سازمان متعلق به کارگران و کارفرمایان و باز نشستگان.
اگر این گونه بودجه ها قطع شود مدیران نیز عذر موجه دارند و مشکل چه بسا از ریشه حل شود.
