بازی انتخاباتی در اتاق، یک برنده و سه قربانی دارد؛ برنده این بازی بدون شک حسین سلاح‌ورزی است. او چه بماند و چه برود از خود چهره‌ای قوی و سازش‌ناپذیر باقی گذاشته است. اگر برنده شود به حکم برنده شدن در این بازی پیچیده، سرمایه اجتماعی قابل توجهی خواهد داشت و در نتیجه، رئیسی مقتدر برای بخش خصوصی خواهد بود. اگر او بازنده این بازی شود تا سال‌ها از او به عنوان فردی که حقش پایمال شده یاد می‌شود و هیچ رئیسی بعد از او نمی‌تواند بر اتاق ایران ریاست کند...
خبرگزاری رسمی دولت - که سرپرست روابط وزارت صنعت، معدن و تجارت یکی از تصمیم‌گیران اصلی آن است، خبر کناره‌گیری حسین سلاح‌ورزی از اتاق ایران را منتشر کرد اما رئیس اتاق، چند دقیقه بعد آن را تکذیب کرد.
این خبرگزاری شب قبل از انتخابات خبر رد صلاحیت سلاح‌ورزی را منتشر کرد اما بعد از دو ساعت ناچار به حذف آن شد. دیروز همان خبرگزاری خبر استعفای سلاح‌ورزی را منتشر کرد اما چند دقیقه بعد، همه خبرگزاری‌های رسمی به تکذیب آن پرداختند. کاملا واضح است که پشت پرده این ماجرا، کشمکش بزرگی در جریان است اما هر چه هست، ماجرای اتاق ایران کم‌کم دارد به یک بحران بزرگ تبدیل می‌شود که عیار تصمیم‌گیری در دولت سیزدهم را نشان می‌دهد.
مساله خیلی ساده است؛ فردی که سال‌ها سابقه حضور در هیات رئیسه اتاق ایران را دارد، برای کسب کرسی ریاست اتاق نامزد می‌شود. اما حراست یک وزارتخانه صلاحیت آن فرد را رد می‌کند. این اقدام از سوی دایره حقوقی ناظر بر انتخابات پذیرفته نمی‌شود و آنها می‌گویند مطابق رویه همیشگی، منتظر اظهار نظر کتبی نهاد ناظر هستند و چون چنین اظهار نظری به صورت رسمی به آنها ابلاغ نشده، فرد مورد نظر می‌تواند در انتخابات شرکت کند. از قضا انتخابات این دوره با پیروزی قاطع همان فرد به پایان می‌رسد. اکنون عده‌ای که از طریق فضاسازی رسانه‌ای و اتهام‌پراکنی قصد دارند، رئیس قانونی اتاق ایران را مجبور به کناره‌گیری کنند.
اما موضوع به همین سادگی نیست؛ انتخابات اتاق ایران نخستین انتخابات مهمی است که در دوره ریاست‌جمهوری سیدابراهیم رئیسی برگزار می‌شود و در سالی که رهبر انقلاب بر مشارکت حداکثری در انتخابات تاکید کرده‌اند، همه چشم‌ها به اتاق ایران دوخته شده تا عیار رفتار دولت در برابر خواست مردم مشخص شود.
مراجعه به آمار اعضای اتاق نشان می‌دهد، «حسین سلاح‌ورزی» تنها فردی است که برای ریاست اتاق ایران شایستگی دارد. حضور پررنگ در مجامع سیاست‌گذاری و محافل اقتصادی و رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی از او چهره‌ای شناخته شده، ساخته بود. سلاح‌ورزی البته در این مدت اگرچه دوستان و هوادارانی زیادی بین نمایندگان بخش خصوصی در اتاق‌ها و تشکل‌ها پیدا کرد اما منتقدان و دشمنانی نیز یافت؛ کسانی به نحوه عملکرد و فعالیت او در هیات‌رئیسه اتاق ایران یا نهادهایی که به نمایندگی از اتاق ایران حضور داشت، نقد داشتند و گروهی هم به واسطه نوشته‌ها و اظهارنظرهایش علیه او موضع تندی گرفته بودند.
برندگان و بازندگان بازی
به گزارش سازندگی، به نظر می‌رسد این بازی یک برنده و سه قربانی دارد؛ برنده این بازی بدون شک حسین سلاح‌ورزی است. او چه بماند و چه برود از خود چهره‌ای قوی و سازش‌ناپذیر باقی گذاشته است. اگر برنده شود به حکم برنده شدن در این بازی پیچیده، سرمایه اجتماعی قابل توجهی خواهد داشت و در نتیجه، رئیسی مقتدر برای بخش خصوصی خواهد بود. اگر او بازنده این بازی شود تا سال‌ها از او به عنوان فردی که حقش پایمال شده یاد می‌شود و هیچ رئیسی بعد از او نمی‌تواند بر اتاق ایران ریاست کند. اما بازندگان این بازی، مجموعه نهادهای دولتی و در نهایت برخی افراد به ظاهر همراه با بخش خصوصی هستند. دولت که در همه زمان‌ها و مراحل این بازی، ضعف خود را به نمایش گذاشته این بازی را به سه دلیل می‌بازد:
دلیل اول این است که اگر حسین سلاح‌ورزی نباید در انتخابات شرکت می‌کرد، باید به صراحت و به صورت کتبی به او اطلاع می‌دادند. این اتفاق در دولت‌های قبل نیز رخ داده است. در اغلب انتخابات گذشته، مسیر لابی و رایزنی هم باز بوده و ریش‌سفیدان اتاق پادرمیانی کرده‌اند و خیلی از چهره‌های رد صلاحیت شده را به رقابت‌ها بازگردانده‌اند. پس اشتباه اولی که دولت سیزدهم مرتکب شده این بوده که موضوع را از ابتدا به درستی مدیریت نکرده است.
دومین اشتباه دولت سیزدهم این بوده که وزارت صنعت، معدن و تجارت این بار به جای اینکه بگوید فلان فرد نباید رئیس اتاق ایران شود، پا را فراتر گذاشته و تعیین کرده که چه کسی باید رئیس اتاق ایران باشد. طبیعی است که این موضوع به مذاق نمایندگان بخش خصوصی خوش نیامده و آنها را به واکنش واداشته است.
سومین اشتباه را افرادی مرتکب شدند که استعفای سلاح‌ورزی را پرهزینه‌تر از ماندنش در اتاق کردند. اگر سلاح‌ورزی که به فساد مالی متهم شده و از او هیولایی ساخته‌اند، در حال حاضر استعفا کند، همه اعتبارش از بین می‌رود اما اگر بماند و مقاومت کند هر روز بر اعتبارش افزوده می‌شود.
در این میان افرادی هم حضور دارند که به ظاهر نزدیک به بخش خصوصی هستند اما فرسنگ‌ها با این بخش فاصله دارند. افرادی که نه کارآفرینی بلدند، نه دل‌سوز بخش خصوصی هستند و نه دل در گرو تشکل‌های این بخش دارند. این افراد حتی از مدیران دولتی که با بخش خصوصی خصومت دارند، چهره بدتری دارند. این افراد که شرکای اقتصادی سیاستمداران هستند، دانسته و آگاهانه در حال تخریب پایه‌های اتاق هستند و بحرانی ایجاد می‌کنند که مشخص نیست بخش خصوصی چگونه از آن خارج خواهد شد. بحرانی که اعتماد عمومی را خدشه‌دار می‌کند و انگیزه‌های بخش خصوصی را از بین می‌برد. آنها که در حال دمیدن در این آتش هستند، عوارض این بازی را محاسبه نکرده‌اند.
به هر حال ماجراهای دردناکی که حول‌وحوش اتاق ایران می‌گذرد، تنها یک نمونه از دخالت‌های بی‌حدومرز دولت در طفیلی دانستن بخش خصوصی است. حتی اگر پای فساد در میان باشد باید اعضای اتاق مطالبه کنند چراکه منابع مالی آن کاملاً غیر دولتی است.
