به گزارش
راه مردم، بالاخره بعد از چند روز مذاکرات حساس، هیات مذاکره کننده هسته ای ایران به توافق با شش قدرت بزرگ رسید و همان طور که پیش بینی می شد، در حالی که بسیاری این اتفاق را یک دستاورد مثبت می دانستند، برخی به روال گذشته، شروع به انتقاد کردند که "دُرها دادیم و نصفه آب نبات هم نگرفتیم" ! لذا برای اینکه گفته شود چه دُرهایی گرفتیم، کافی است چند مورد یادآوری شود:
1- فرض بگیرید که تیم هسته ای دولت اقای روحانی نیز همانند تیم دولتهای اقای احمدی نژاد، سیاست تهاجمی در پیش می گرفت. آن وقت چه آینده ای بعد از مثلا 4 سال در انتظار ایران بود؟ برای پاسخ به این سوال کافی است به روند هسته ای دولت نهم و دهم نگاهی انداخته شود: ابتدایش با وعده هایی برای معرفی خائنین داخلی هسته ای همراه بود؛ تحریمها هم یک شوخی فرض شد که ارزشی بیش از "یک مشت کاغذپاره" ندارند. در نتیجه این سیاست خارجی تهاجمی دولت، در طول چند سال شدیدترین تحریمها نصیب ایران شد و حتی وقتی که دولت اقای احمدی نژاد آنجا که مجبور شد با واقعیات کنار بیاید لذا در مقاطعی ناگریز از نشستن پای مذاکرات مقدماتی¬ای همچون مبادله اورانیوم شد، هیچ گشایشی در مسیر ممانعت از تشدید تحریمها به وجود نیامد. چون به نظر می رسید دیوار خانه را معمار از ابتدا کج بنا نهاده بود. رییس دولت قبلی در ماههای پایانی عمر خود اگرچه بارها اذعان کرد تحریمها در به وجود آمدن مشکلات برای معیشت و رفاه مردم، موثر بوده اند اما وی درباره اینکه چطور می شود یک مشت کاغذپاره مشکل ساز شود، هیچ چیزی نگفت! بنابراین دولت یازدهم تصمیم گرفت بسیاری از هزینه هایی که هشت سال به طور بیهوده نصیب ایران شد، به سبد خانوار ایرانی تحمیل نکند.
2- غرب اگرچه همیشه ادعا می کرد که نقطه هدف تحریمهایی که علیه ایران اجرا می کند، دولت جمهوری اسلامی است اما کشورهای غربی به خوبی آگاه بودند این مردم ایران هستند که از این تحریمها آسیب می بینند. در اثر همین تحریمها صدها داروی مهم وارداتی و تجهیزات پزشکی، در دسترس نبود و هزینه تولید برخی داروها نیز به قدری افزایش یافت که اگر عضوی از یک خانواده دچار بیماری صعب العلاجی می شد، ترجیح می داد به انتظار دیدن فرشته مرگ باشد چون وسع مالی آنان اجازه معالجه و درمان را نمی داد. البته دامنه تاثیر تحریمها فراتر از حوزه سلامت رفت؛ به همین خاطر وقتی آقای روحانی در رقابتهای انتخابات خرداد 92 قرار گرفت تاکید کرد چرخیدن چرخ زندگی مردم به اندازه چرخ راکتورهای هسته ای کشورمان اهمیت دارد.
3- می گویند ایرانی ها حافظه تاریخی شان ضعیف است اما بعید می دانم مردم ایران یادشان رفته باشد که در طول هشت سال گذشته دو بار سایه جنگ از بالای سرشان عبور کرد. هر دو بار هم رژیم اسراییل به بهانه ای واهی این فضا را علیه ایران شانتاژ کرد؛ یک بار در سال 87 و بار دوم کمتر از یک سال پیش! آنانی که خواهان نابودی نظام جمهوری اسلامی بوده اند، همواره بر طبل تقابل کوبیده اند اما اگر عقلانیت بر فرایند مذاکرات هسته ای ایران حکمفرما نمی شد و به جایش آرمان گرایی می¬نشست، قطعا بزرگترین هدیه به بدخواهان نظام و مردم ایران داده می شد. به همین خاطر است که اکنون نتانیاهو در واکنش به توافق ژنو بار دیگر گفته است:« یک اشتباه تاریخی رخ داد و ایران همچنان قابلیت های هسته ای خود را حفظ خواهد کرد».
4- مردم ایران با حضور پرشور خود در انتخابات 92 (که کمتر کسی وقوع آن را پیش بینی می کرد) نشان دادند که اهل اعتمادند؛ اعتماد به نظام، اعتماد به بزرگان سیاسی نزدیک به جریان فکری خود و اعتماد به مسوول اسبق تیم مذاکره کننده هسته ای. از همه مهمتر اینکه مردم نشان دادند مسیر صلح و گفت وگو مطمئن تر از هرگونه قهر و تحریم است. این پیامی بود که غربی ها نیز آن را دریافت کردند. برای همین چاره ای نداشتند جز اینکه بپذیرند باید با این کشور پای میز مذاکره نشست و بطور جدی مذاکره کرد، حقوق هسته ای¬شان را قانونی شمرد و با نمایندگان آنان با احترام سخن گفت. اصلا بخاطر همین است که در بیانیه ای که بامداد روز یکشنبه سوم آذر امضا کردند، خاطرنشان شدند :« تحریم‌های بین‌المللی ممکن بود حالت فرسایشی به خود بگیرد زیرا ایران می‌توانست این‌طور به جهان وانمود کند که موضعش درباره راه‌حل دیپلماتیک جدی بود و ما جدی نبودیم. ما نمی‌توانستیم شرکا را برای انجام کار حیاتی تحریمها متحد کنیم».
5- حتی اگر هیچ یک از این دلایل را کافی ندانیم برای اینکه باور کنیم اوضاع چه بود و اینک چه شد، فکر میکنم اذعان شش کشور قدرتمند به اینکه در مقابل ایران و رویکرد مسالمت جویانه اش چاره¬ای جز انعطاف نداشت (چون در غیر این صورت توان پاسخگویی به افکار عمومی صلح طلب دنیا و مردم ایران را نداشت) خودش به اندازه کافی مزه توافق ژنو را برای ما شیرین می کند به خصوص که متحدان تل آویو در نهایت خود را به نشنیدن اعتراضات مقامات ارشد اسراییلی زدند. پس بهتر است نیمه پر لیوان را دید چون نیمه خالی اش ، اولا حجم زیادی ندارد و از آن مهم تر، طی شش ماه آینده پُر شدنی است.
منبع: انتخاب
