به گزارش
راه مردم، مدیر حوزه های علمیه سراسر کشور گفته است:« متاسفانه برخی از کارگردانان و تهیه کنندگان فیلم ها و سریال ها جایگاه و شان روحانیت را در ساخت محصولات خود حفظ نمی کنند. به آنان هشدار می دهیم توهین به روحانیت و سبک شمردن کسوت مقدس آن بس است. اگر این رویه استمرار داشته باشد حوزه ساکت نخواهد ماند.»
اصل سخن حجت الاسلام حسینی بوشهری در سفارش به حفظ جایگاه روحانیت و توصیه به سازندگان برنامه های تلویزیونی و تقبیح توهین و سبک شمردن درست است و از این گونه توصیه ها از جانب روحانیون امری مسبوق به سابقه است. با این حال من باب تذکر و به این بهانه برخی موارد دیگر را نیز می توان برشمرد:
1- رادیو و تلویزیون در ایران انحصاری است. بنا براین تهیه کنندگان و کارگردانان نمی توانند مستقلا یک فیلم را روی آنتن ببرند و بدون تردید مراحل مختلف طی شده است. با این حساب هشدار را باید متوجه تصمیم گیران سازمان صدا و سیما سازند نه تهیه کنندگان و کار گردانان.
2- یکی از مواردی که در کارهای فرهنگی مایه سوء تفاهم می شود این است که یک جمله، یک سکانس یا یک دیالوگ مبنای قضاوت قرار می گیرد.حال آن که کلیت یک کتاب یا یک فیلم اهمیت دارد و چه بسا چنانچه در جریان همه آن قرار گیرند انتقاد ها هم فرونشیند. کما این که درباره مجموعه « کلاه پهلوی» در همان قسمت های اول درباره نوع پوشش زنان انتقاد می شد حال آن که این سریال 20 میلیارد تومانی اساسا در تقبیح کشف حجاب ساخته شد و حتی قسمت به قسمت چنان دُز کار را بالا برد که متهم به شعار زدگی، کار سفارشی و تبلیغاتی هم شد.
هنرپیشه ها درنقش روحانیون
مجموعه های دیگر نیز بعضا چنین اند و داوری ها یا فضاسازی ها بر اساس یک بخش انجام می شود. اتفاقی که درباره فیلم «من مادر هستم» ساخته فریدون جیرانی شاهد بودیم و او و فیلم او را به ترویج بی بند وباری متهم کردند. حال آن که پایان فیلم نشان می دهد که چه تاوان سنگینی برای آن بی بند و باری پرداخت می شود. از این رو می توان حدس زد که بخشی از یک فیلم دیده شده و نه تمام آن.
3- اگر صرف پوشش روحانیت تقدس آور است چرا جریان هایی به خود اجازه می دهند شناخته شده ترین روحانیون کشور را تنها به این خاطر که قرائت متفاوتی را مطرح می کنند آماج حمله و انتقام قرار دهند؟ وقتی یک مداح آرزوی مرگ یکی از شاخص ترین چهره های روحانی – سیاسی را مطرح می کند تنها به وجه سیاسی آن شخصیت نپرداخته چرا که مردم او را در لباس روحانی تصور می کنند. با این حال باید پذیرفت که اقتضای مقوله قدرت و سیاست، دوری از تقدس است.
ورود به سیاست همراه خود «تردامنی» هم دارد و نمی توان وارد این دریا شد و دامان را خشک نگاه داشت. البته می توان آلوده نشد و این هنر سیاستمدارانی است که به سلامت زندگی و فعالیت می کنند اما از تردامنی، گریزی نیست. به بیان دیگر نمی توان گفت ما و همفکران ما مقدسیم و دیگران نه.
4-همان گونه که تهیه کنندگان و کارگردانان نیازمند توصیه به حفظ جایگاه روحانیت هستند شایسته است برخی ازهم لباسان را نیز توصیه کنند به گفتار مودبانه تر و رفتار محتاط تر در امور اقتصادی. بازیگری که نقش یک روحانی را در یک فیلم یا سریال بازی می کند به هر حال یک بازیگر است و هیچ کس او را با روحانیون اشتباه نمی گیرد. اما گفتار و رفتار نامتناسب یک روحانی تعمیم داده می شود. بنا براین بهتر آن است که این حساسیت نسبت به پاره ای موضع گیری ها نیز ابراز شود.
5- مناسب تر است روحانیون خصوصا روحانیونی که عهده دار اداره حوزه های علمیه هستند به جای تهدید و هشدار از لحن های ارشادی و دعوت گرانه استفاده کنند. درست است که در قرآن کریم نیز تبشیر و تنذیر در کنار هم آورده شده اما لحن روحانیون هر چه کمتر عتاب و خطاب داشته باشد پذیرفتنی تر است خاصه این که اقتضای سیاسی هم وجود نداشته باشد.
