به گزارش
راه مردم- اتفاقات حول و حوش وزارت ورزش و جوانان ، پرسش برانگیز جلوه کرده است. از یک سو معرفی شخصی که با سیلی از انواع و اقسام اتهامات از جانب الیاس نادران رو به رو شد و وزیر پیشنهادی دفاع قانع کننده ای ارایه نداد و از طرف دیگر انتصاب یک چهره بی ارتباط با مقوله ورزش ابهاماتی را ایجاد کرده است.
وزارت ورزش و جوانان حاصل ادغام دو سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان است و از این رو معرفی چهره های غیر ورزشی به عنوان وزیر ورزش با این توجیه صورت می پذیرفت که در نگاه رییس جمهور امور ورزش باید به فدراسیون ها سپرده شود و وزارت ورزش به توسعه زیر ساخت ها و سیاست گذاری برای جوانان می پردازد.
معرفی گزینه اول (سلطانی فر) با همین گمان از جانب موافقان مورد استقبال قرار گرفت و البته نمایندگان اصول گرا نیز بر همین اساس رای اعتماد ندادند!
درباره گزینه دوم (صالحی امیری) نیز همین تصور وجود داشت. الیاس نادران اما نکاتی را درباره او مطرح کرد که واقعا تکان دهنده بود. چرا که این پرسش پدید آمد که اگر سخنان نادران راست است چرا آن فرد معرفی شد و اگر اتهام بود چرا خودش و رییس دولت تدبیر و امید این انگ ها را نزدودند؟
دقت کنیم. این بار صحبت از فتنه فتنه کردن های حمید رسایی و تهمت افکنی های همیشگی کوچک زاده و پاره ای سیاسی نگری های احمد توکلی نبود بلکه اتهامات مالی مطرح می شد و پاره ای موارد که با اخلاق سیاسی سازگار نبود. نفی برخی از ابهام ها و اتهام ها هم نسبتی با افشای اسرار نظام نداشت که از آن تن زدند.
انتصاب محمد شریعتمداری به سرپرستی وزارت ورزش و جوانان نیز از استمرار این نگاه نزد رییس جمهور حکایت می کند. چرا که او نیز سررشته ای از امر ورزش ندارد. اصرار بر این روند این پرسش را قابل طرح می سازد که آیا برای معرفی وزیر ورزش نیز نمی توان از نیروهای اجتماعی بدون سوابق خاص سیاسی و امنیتی اما موجه و مقبول استفاده کرد؟
آیا از میان آن 19 میلیون رای دهنده یکی یافت نمی شد و نمی شود؟ دکتر روحانی را با کلید شناختیم و به گشایش های او امید بستیم و یکی از این گشایش ها شکستن حصار مدیریت بود و هست. البته نه آن گونه که در روزگارِ نامحمودِ محمود شکست که آدمیانی در فرودست معرفتی را در فرادست مدیریتی می نشاند و هزینه یادگیری و انطباق شان با شرایط جدید محیط و سازگاری با الزامات تمدن نوین از بودجه عمومی پرداخت شد. واقعا چه اشکالی داشت که در فهرست اول مثلاً فردی مانند دکتر بیژن ذوالفقار نسب معرفی می شد که اگر رای می آورد حصار را شکسته بود و اگر نمی آورد باز رییس جمهور می توانست بگوید به وعده وفا کرده و مسوولیت از دوش او ساقط است؟
اگر قرار بر معرفی امثال مهندس مهرعلیزاده یا سعید فائقی است چرا این همه دیر و اگر هم به مهندس ترکان ( به عنوان گزینه احتمالی وزارت) رسیده چرا با تردید و تاخیر؟
به هر رو جا دارد رییس جمهور یا یک چهره کاملا ورزشی و نه الزاما با سوابق امنیتی را معرفی کند و یا اگر بر این باور است که ورزش حرفه ای را باید فدراسیون ها سامان دهند و امر قهرمانی هم به کمیته ملی المپیک مربوط است و وزارت ورزش و جوانان باید به ورزش همگانی بپردازد و ستاد و صف باید از تفکیک شوند این راهبرد به صراحت اعلام شود و رییس جمهور بگوید نگاه او به وزارت ورزش جامعه شناسانه است نه ورزشی.
این بیم نیز وجود دارد که نیروی کلیدی و آچار فرانسه تیم روحانی (اکبر ترکان) نیز با سد مجلس مواجه شود و پس از آن میدان مانور این "مدیر مادرزاد" محدود شود.
مخلص کلام آن که رویکرد روحانی در خصوص وزارت ورزش و جوانان ، بر خلاف بخش عمده رویکردها و عملکردهایش ، با تدبیری که از او انتظار می رود، سازگار نبوده است و امیدواریم که جبران مافات شده، کابینه بدون حاشیه های جدید و فرصت سوزی ، تکمیل شود.
