مدیر کل شرق وزارت امور خارجه گفت: در سند جامع همکاری‌های ۲۵ ساله ایران و چین اصولا امتیازی مبادله نشده و لذا جای نگرانی از ناحیه آن چه غربی‌ها "تله بدهکاری" می‌گویند و سریلانکا را مثال می‌زنند، وجود ندارد.
رضا زبیب مدیر کل شرق وزارت امور خارجه در یک رشته توییت با عنوان «برنامه همکاری جامع با چین چه چیزی نیست؟!» به یک سری سوالات و ابهامات در مورد سند جامع همکاری‌های ۲۵ ساله ایران و چین پاسخ گفت.
دو سوال اول، با ذهنیت و برداشت "قرارداد" از این سند مطرح می‌شود. اما اصولا این سند، ماهیت و حتی شکل قرارداد/موافقتنامه ندارد بلکه صرفا یک نقشه راه و چارچوب روابط بلند مدت است. آنچه اکنون بصورت غیر مدون بین دو کشور وجود دارد، با یک افق بلند مدت تثبیت و تقویت شده است.
همکاری‌ها کشور‌ها به ۲ شکل آغاز و گسترش می‌یابد:۱) توافق کلان سیاسی می‌کنند تا حوزه‌های ممکن برای همکاری اجرایی را پیدا کنند۲) برای دستیابی به توافق اجرایی مهم، بدنبال وجود بستر سیاسی می‌گردند. این سند، هر ۲ کار را کرده:اراده سیاسی را به نمایش گذاشته و حوزه‌های همکاری را هم مشخص کرده
بنا بر این، اصولا امتیازی مبادله نشده و لذا جای نگرانی از ناحیه آنچه غربی‌ها "تله بدهکاری" می‌گویند، و سریلانکا را مثال می‌زنند، وجود ندارد. آنچه پایه شکل گیری این سند بوده، مواضع همسوی ۲ کشور در سطح بین المللی و منافع متقابل از همکاری اقتصادی است. چنین سندی سود اجرایی و عینی دارد؟
سودفوری چنین سندی، تنوع بخشی به گزینه‌های ملی-بین المللی وسپس، تبدیل به قرارداد‌های اجرایی است. ظرفیت چنین سندی، امضای ده‌ها وبلکه صد‌ها قرارداد است.
چرا منتشر نمی‌شود؟ انتشار موافقتنامه ها، الزامی قانونی دارد، اما انتشار اسناد غیرتعهدآور چندان متداول نیست. تحریم هم مانع دوچندان است.»
