غوغاسالاری روزهای اخیر و چنگ زدن بر گفتمان تهدید رییس جمهوری به قدری دور از منطق، مصلحت و انصاف است که مواخذه و انتقاد گسترده افکار عمومی و حتی همفکران و نیز هشدار عقلای کشور، سبب شد موج استیضاح‌خواهی ماجراجویان فروکش کند.
به گزارش راه امروز به نقل از ایرنا، مجادله با رییس جمهوری و برهم زدن تمرکز دولت گرچه این روزها به مهمترین مسوولیت برخی از چهره‌های سیاسی تبدیل شده است اما انتقادات گسترده درباره این نوع سیاست ورزی، هم از سوی مردم و افکار عمومی و هم از سوی همفکران و هم طیف‌ها؛ نشان میدهد که گفتمان تداوم لجبازی‌های سیاسی و رقابت‌های انتخاباتی به هر قیمتی، نه تنها میان اکثریت قاطع مردم عزیز، طرفداری ندارد بلکه گاهی مخالفان این روش می‌توانند در دسته فکری لجبازان هم دسته بندی شوند.
موضوع استیضاح رییس جمهوری مصداق بارز سردرگمی‌ها و البته اختلاف نظرهای بی پایان مخالفان طی روزهای گذشته بود. در حالی دولت و ملت به سبب شیوع گسترده کرونا و تحریمهای تاریخی آمریکا درگیر جنگی نابرابر و نفس گیر هستند، گروهی از نمایندگان روزهای تعطیل هفته گذشته در توییت‌های متعدد و متنوعی خواستار استیضاح رییس جمهوری شدند و حتی برخی از آن ها از وصول ۴۰ امضا برای آغاز این پروسه مهم سخن گفتند. برخی هم در تکرار ادعاها و شعارهای پنج ماهه خود مدعی شدند استیضاح حجت الاسلام «حسن روحانی» تنها راه بهبود بخشیدن به شراط کشور است. به فاصله کمتر از یک هفته اما اکنون مدعیان استیضاح به این نتیجه رسیده‌اند که این اقدام در برهه کنونی کار عقلایی به نظر نمی‌رسد!
استیضاح بشود یا نشود؟
در حالی که «مجتبی ذوالنوری» «علیرضا نظری»، «جواد نیک‌بین» و شماری دیگر از اعضای جبهه پایداری به روش‌های مختلف تمایل خود را به استیضاح رییس جمهوری نشان داده و حتی در مسیر تحقیق این تمایل هم از آغاز امضاگیری خبر داده بودند اما با شدت گرفتن انتقادات از اقدامات ساختارشکنانه آنها به نظر می‌رسد در چرخشی عجیب استیضاح روحانی را در شرایط موجود مفید نمی‌دانند. «علی خضریان» دیگر عضو جبهه پایداری است که روز سه شنبه این چرخش نظر را اعلام و تصریح کرده است: «استیضاح رییس‌جمهوری در حالی در این بازه زمانی رقم می‌خورد که باید دید که آیا این اتفاق سبب تغییر سیاسی در کشور می‌شود یا تغییر اقتصادی؟ به عبارتی آیا با استیضاح رییس‌جمهور مساله معیشتی و اقتصادی مردم حل می‌شود؟» گرچه پرسش این عضو شورای مرکزی پایداری‌ها قابل تامل است اما گویا رسیدن به چنین منطق ساده‌ای در میانه جنگی سخت از سوی دیگر اعضای جبهه به قدری سخت بوده است که با اقدامات و اظهارات خود طی یک هفته گذشته به سوژه عجیب رسانه‌های داخلی و خارجی تبدیل شدند.
اختلافات ناتمام از جنس اصولگرایی
همزمان با طرح موضوع استیضاح از سوی شماری از نمایندگان، تحلیلگران امکان اجرایی شدن چنین ادعایی را با توجه به اختلافات پیدا و پنهان میان نمایندگان اصولگرای مجلس و نیز ایستادگی عقلای کشور در برابر اجرایی شدن چنین موضوعی، بعید دانستند. واقعیت این روزهای مجلس نشان میدهد که برخلاف یکدستی اصولگرایانه مجلس، اختلاف نظرهای عمیق و همیشگی میان طیف‌های مختلف این جریان در بهارستان همچنان ادامه دارد و نشانه‌های مختلفی هم از آن به ویژه در روزهای گذشته شنیده و منتشر شده است. انتقادات تند نواصولگرایان از پایداری‌ها در جریان توهین به رییس جمهوری نشانه‌ای از آن است. «سیدمحمود رضوی» مشاور فرهنگی رییس مجلس در واکنش به توییت ذوالنوری با اشاره به اعتقاد رهبر انقلاب به انجام وظایف دولت‌ها تا روز آخر نوشت: «امروز که تندروهای اصلاحات برای فرار از پاسخگویی به مردم استعفای رییس‌جمهور را مطرح می‌کنند، برخی استیضاح رییس‌جمهور را مطرح و دنبال می‌کنند! برخی چرا متوجه نیستند که آب در آسیاب که می‌ریزند.»
روزنامه اصولگرای فرهیختگان نیز در بخشی از تحلیل خود نوشته است: «تهدید روحانی آن هم با عباراتی چون «اعدام» که مجتبی ذوالنور به کار برده، حتما غیر قانونی، غیر منطقی و خلاف تمام هنجارهایی است که جریان انقلابی به آن اعتقاد راسخ دارد و علاوه بر بی‌منطق و تندخو نشان‌دادن جریان انقلابی، به جایگاه مجلس یازدهم به عنوان امید تغییر در شرایط کشور خدشه وارد می‌کند. اینها صرف نظر از هزینه‌ای است که این‌گونه اظهار نظرها برای جایگاه و شأن روحانیون دارد.»
شنیده‌ها از صحن بهارستان هم موید اختلاف نظرهای فراوان میان طیف‌های مختلف اصولگراست و هریک به شیوه خود می کوشند از شرایط گل آلود اقتصادی و سیاسی شاه ماهی انتخاباتی صید کنند. به نظر می‌رسد طیف نواصولگرا و طرفداران رییس مجلس معتقد هستند برای تضعیف دولت شیوه‌هایی چون حضور در شهرهای مختلف و بازدیدهای به اصطلاح میدانی در میانه کرونا تاثیرگذارتر از پیگیری موضوعاتی مانند استیضاح است. بهاریون و طرفداران رییس جمهوری سابق هم گرچه در برخی برهه‌ها سکوت را ترجیح می دهند اما از هیچ فرصتی برای ناکارآمد جلوه دادن دولت دریغی ندارند. اعضای جبهه پایداری اما میدان دار اقدامات ساختارشکنانه و سخنان شاذ علیه رییس جمهوری هستند. این اختلاف دیدگاه گاهی به صورت انتقاد از رییس مجلس به دلیل بی‌توجهی به پروسه استیضاح مشخص می‌شود و گاهی با انتقاد از تندروی‌های پایداری ها در توهین به رییس جمهوری. مخالفت با این مشی اما به نظر می‌رسد بیش از آنکه در جهت حفظ منافع ملی و کاستن از بار روانی موجود در جامعه باشد، در جهت تازه کردن اختلاف‌های درون گروهی کهنه است. آنچه این روزها میان اصولگرایان به عنوان طیف اصلی منتقد دولت دیده می‌شود نه تنها نشانی از همان وحدت شکننده پیشین را ندارد بلکه نوع مواجهه با دولت به تازه‌ترین موضوع تفرقه میان آنها تبدیل شده است.
مصلحت اجازه ماجراجویی نمی‌دهد
ویروس کرونا همچنان در حال تاختن بر سلامتی مردم و ویروس تحریم با شدت هرچه بیشتر در مسیر تاختن بر معیشت مردم قرار دارد. هر روز خانواده ای داغدار است و شرایط اقتصادی کشور روز به روز دشوارتر می‌شود. به میزان همین دشواری توصیف شده هم شنیدن و خواندن برخی اظهارنظرهای ساختاشکنانه و اقدامات انتخاباتی و لجبازی‌های سیاسی، بر این دشواری‌ها می‌افزاید. گروهی به عمد در مسیر افزودن بار روانی و اقتصادی بر دوش مردم گام برمی‌دارند. تا آن زمان که مسوولیتی نداشتند مسوولان وقت را با هزاران اتهام مورد انتقاد قرار می دادند، پس از رسیدن به مقام هم نه تنها خود کاری از پیش نمی‌برند بلکه دولت را هم با انواع اقدامات تضعیف می کنند. شاید به همین دلیل است که انتقادات از این گروه پس از سخنان هنجارشکن هفته پیش از سوی عقلای کشور و افکار عمومی آن اندازه شدید شد که مقداری از درخواست‌های عجیب خود عقب نشینی کنند. این موضوع نشان میدهد که نه جامعه تحمل رقابت‌های زودرس انتخاباتی را در شرایط کنونی دارد و نه عقلای کشور اجازه ماجراجویی‌های سیاسی به گروهی را خواهند داد.
«حسام الدین آشنا» در توصیف دلایل گذر از استیضاح این گروه در توییتی نوشت: «چه بسا برهان قاطع را دیدند و پس کشیدند. حاشا که بتوانید کوته بینی‌های خود را بر مصلحت سنجی‌های نظام تحمیل کنید.» در شرایط کرونای آغشته به تحریم کشور که بیشینه مردم سوگوار هستند؛ ماجراجویان اگر در پی تصویب قانونی برای کاستن از این سوگواری نیستند و اهم دغدغه‌های آن ها محدود به ساختارشکنی و مطالبات شخصی و جناحی است، بهتر است دولت روحانی را به حال خود بگذارند و به اصطلاح شری نرسانند که امیدی به خیرشان نمی رود.
