بحث در مورد ماندن یا رفتن منصوریان در حالی به اوج رسیده که مخالفان و موافقان وی نمی توانند یکدیگر را قانع کنند چون او نه مثل برانکو کارنامه طلایی دارد و نه بی کارنامه است.
راه امروز: بحث در مورد ماندن یا رفتن منصوریان در حالی به اوج رسیده که مخالفان و موافقان وی نمی توانند یکدیگر را قانع کنند چون او نه مثل برانکو کارنامه طلایی دارد و نه بی کارنامه است.
مهمترین پرسش این روزهای هواداران استقلال این است که آیا منصوریان و افتخاری در استقلال می مانند یا نه؟ صرف نظر از موضوع افتخاری که مقوله ای دیگر است بین حامیان و مخالفان منصوریان اختلاف نظر های بسیاری وجود دارد که فاصله عمیقی را ایجاد کرد میام حامیان و مخالفان. هر دو طرف این بحث ادله هایی را مطرح می کنند که بعضا در هر دو طرف درست است. به ادله آنها دقت کنید:
موافقان منصوریان
موافقان منصوریان می گویند امسال استقلال در لیگ و به ویژه در نیم فصل دوم شرایط خوبی ایجاد کرد و تیم را نایب قهرمان کرد و پرسپولیس و السد امارات را شکست داد و جوانگرایی هم کرد. منصوریان پله پله بالا آمد و حالا تیمی جوان ساخته که می توان روی آن برای سال آینده حساب باز کرد. منصوریان همینکه دربی را برده و تا اینجا هم با آن تیم جوان بالا آمده کارنامه خوبی از خود بر جای گذاشته است.
مخالفان منصوریان
مخالفان می گویند دوم شدن پس از پرسپولیس کافی نیست، جوانگرایی استقلال هم به زور فیفا صورت گرفت نه با تصمیم منصوریان، کیفیت بازی استقلال هم اصلا راضی کننده نیست و این بدترین شکل بازی استقلال در سال های اخیر است و تیم با مظلومی، حجازی و قلعه نویی از این هجومی تر و بهتر بازی می کرده است. مخالفان در ادامه اما می رسند به اتفاق بد سال: خوردن شش گل یعنی خراب کردن برند قدرت استقلال در آسیایی که دو بار قهرمان شده، دوبار نایب قهرمان شده و دو بار سوم آسیا شده است. خوردن شش گل یعنی عدم وجود تجربه و استحکام. یعنی وا دادن در بازی های بزرگ.
نه شنل قهرمانی دارد نه جامه پاره سقوط!
منصوریان هنوز نتوانسته مثل یکی همچون برانکو اعتماد هواداران را به دست بیاورد. او در جوانگرایی خوب عمل کرده و در لیگ بد نبوده است اما در بازی های بین المللی در اولین مواجهه با حریف قدرتمند(السد تیم خوبی بود اما اگر آن دیدار برگشت داشت شاید استقلال همانجا حذف شده بود) سنگین ترین شکست تاریخ خودش را در قاره به جا گذاشت.
در واقع منصوریان هم نقطه مثبت دارد و هم منفی اما نکته اصلی این است: او هنوز نمی تواند اعتماد همه هواداران را داشته باشد. او تاکنون بارها تا نزدیکی قهرمانی رفته اما هرگز قهرمان نشده است و به این ترتیب نمی توان وی را با برانکویی مقایسه کرد که دو دوره در جام جهانی فوتبال روی نیمکت بوده، سوم جام ملت های آسیا شده، در چین قهرمان شده، در کرواسی با دیناموزاگرب جام بالا برده و در عربستان نایب قهرمان شده است.
واژه اعتماد در پرسپولیس معنی می شود آنجا که امثال گابریل، صادقیان، رامین رضائیان و محمد نوری توسط برانکو به سادگی کنار گذاشته می شوند و چون به این مربی اعتماد بابت آن کارنامه وجود دارد آب از آب تکان نمی خورد اما به منصوریان هم فرصت کمتری داده می شود و همه همه در چنین تصمیم هایی « مثلا برخمورد با رحمتی» پشت او نمی ایستند.
در واقع منصوریان ممکن است حتی از برانکو هم بهتر باشد اما این را تاکنون ثابت نکرده و بارها تا لب چشمه رفته و تشنه برگشته است. این بزرگترین مشکل منصوریان است او تا کنون شنل قهرمانی ندوخته و نمودار نوانسی زیادی دارد از نیم فصل فاجعه بار اول تا نیم فصل فوق العاده دوم؛ از پیروزی بر پرسپولیس تا زنده کردن کری شش تایی ها... ا.
او همه چیز در کارنامه اش دارد، از موفقیت نسبی تا ناکامی نسبی در هیچ کدام هم به پایان خط نرسیده است.
منبع: مهر
