مدت‌هاست کسی از ضرغامی به‌عنوان رییس سازمان صدا‌و‌سیما که خیل عظیم کارشناسان رسانه آن را ملی نمی‌دانند، پرسیده است که آقا چه می‌کنید شما؟
به گزارش راه مردم، حمید جعفری در ادامه یادداشت خود در روزنامه بهار نوشت: آن از ماجرای تبلیغات و کرم حلزون، آن از پخش با‌شور و هیجان مسابقات والیبال، آن از استخدام‌ها و گزینش‌های بدون منطق مجریان بی‌سواد و کم‌سواد. آن از قراردادهای پر از صفر و عدد با همراه اول و ایرانسل. حتی یک نفر هم نمی‌رسد بپرسد این همه دخل‌و‌خرج به کجا می‌رود؟ اصلا چرا کسی از این آقا حساب نمی‌خواهد؟
اصلا گیریم کسی نمی‌خواهد بپرسد چه اتفاقی در صدا‌و‌سیما می‌افتد یا اصلا برای کسی هم جذاب نیست که ضرغامی در کارنامه‌اش در این سال‌ها چند نمره مردودی دارد، همه اینها به کنار اما این تاراج اخلاق از کجا و چه زمانی در صدا‌و‌سیما باب شد. مجری با شلوار قرمز نشسته است زن و مردی گریان نشسته‌اند، مجری سوگنامه می‌خواند و زن و شوهری که دلشان بچه می‌خواهد، ضجه می‌زنند بعد ناگهان کودکی وارد صحنه می‌شود، مجری از طفل معصوم می‌پرسد آرزویت چیست؟ کودک می‌گوید پدر و مادرم را پیدا کنم. بعد مجری در حکم یک برده‌فروش برای اینکه سوز ماجرا را بیشتر کند و نام برنامه‌اش را از عسل به زهرمار تبدیل کند در عملی غیرانسانی رو به زن و مرد گریان می‌کند و با بغضی پر از تظاهر و تزویر و ریا می‌گوید این کودک هدیه ما به شماست. آقای علیخانی، من و ما نمی‌دانیم کارگردان این سیرک چه کسی بوده است؟ اما خوب می‌دانیم براساس کنوانسیون جهانی حقوق کودک این اتفاق در هر جای دیگر دنیا قابل پیگیری است. ما خوب می‌دانیم دنیا آنقدر کوچک است که روزی آن کودک پدر و مادرش را پیدا می‌کند اما اگر نکرد باز هم یک آرزو دارد!
وقتی این معامله به سبک قرون وسطایی شکل گرفت صورت و چهره بهت‌زده و چشمان پر از سوال این کودک از ذهن مخاطبان پاک نمی‌شود. جهل همیشه در ندانستن نیست بلکه وانمود کردن به دانستن است.
