به گزارش راه امروز، المانیتور در گزارشی با عنوان «آیا ایران وارد دوره جدیدی از سیاست های اقتصادی شده؟» نوشت: باید گفت که مدیریت اقتصادی در دوران محمود احمدی نژاد که از مزایای سود هنگفت درآمدهای نفتی هنگفت بهره می برد، کشور را وارد بحران اقتصادی کرد، بحرانی که منجر به آن شده که امروز همه مقامات ایرانی از اولویت حل مسائل اقتصادی می گویند.
از سال 2006 تا 2013 متوسط درآمدهای نفتی ایران به بیشتر از 100 دلار در هر بشکه رسید. این به این معناست که درآمدهای نفتی ایران در این دوره به بالاتر از 700 میلیارد دلار رسید. با این حال، شیوه هزینه درآمدهای در دسترس به گونه ای بود که ایران شاهد کاهش رشد فزاینده ای در حدود 2.2 درصد از سال 2006 تا 2013 بود. این در مقابل، این موضوع به رکود تورمی بی سابقه ای منجر شده است. طی این دوران، متوسط تورم 20.7 درصد بود که در سال 2013 به 40 درصد رسید. در مقابل، آنچه در دوران احمدی نژاد رخ داد این بود که بخش قابل توجهی از درآمدها به بانک مرکزی ارائه شد و معادل ریالی آن صرف هزینه های دولت شده بود. این موضوع منجر به آن شد که بودجه کشور تا اندازه زیادی وابسته به نفت باشد.
بانک مرکزی ایران نیز بخشی از این درآمدهای نفتی را در بازار به فروش رساند و به دلیل این سیاست نرخ تثبیت شده ریال برای هر دلار در سال 2006 تا 2077 در حدود هزار تومان ثابت مانده بود.
در طی همین زمان، تورم سالانه ایران در حدود 16 درصد بیشتر از متوسط جهانی بود و در نتیجه، کالاهای ایرانی به تدریج بازار رقابتی خود را با کالاهای خارجی از دست دادند. بنابریان، سیلی از اجناس و کالاهای خارجی وارد بازارهای ایرانی شدند. به دلیل این سیاست، بسیاری از صنایع ایران بسته شدند. طی سال های 2006 تا 2011 بیش از 2 هزار و 500 کارخانه تعطیل شد و بیش از 500 هزار کارگر در بخش صنعت بیکار شدند. موضوع مهم این است که طی این زمان، میزان فرصت های شغلی تولید شده در ایران نزدیک به صفر بود. تنها کالای صادرانی ایران نفت خام، میعانات و همچنین مشتقات نفت و گاز و دیگر محصولات نفتی و پتروشیمی بود.
