مقامات غربی تلاش می‌کنند بفهمند بعد از روی کارآمدن «حسن روحانی» با چه نوع سیاست‌هایی در ایران روبه‌رو خواهند بود.
به گزارش راه مردم به نقل از سرویس بین الملل انتخاب ؛ ری تکیه عضو شوراي روابط خارجي امريكا طی یادداشتی می نویسد: کتاب خاطرات روحانی که در ایران چاپ شده است و فعلا فقط نسخه فارسی آن موجود است، بازخوانی اتفاق‌ها و خاطرات دو سالی است که روحانی در راس هیات مذاکره‌کننده، هدایت پرونده هسته‌ای را برعهده داشته است.
سیاستمداری که او را می‌توان از میان این یادداشت‌ها شناخت، یکی از چهره‌هایی است که از درون ساختار جمهوری اسلامی بیرون آمده است و تعهد جدی به برنامه‌های هسته‌ای کشور دارد.
او می‌تواند غرب را به لب چشمه ببرد تا بتواند حداکثر امتیاز ممکن را برای ایران به دست بیاورد. مورخان به ما گوشزد می‌کنند که جمهوری اسلامی بعد از حمله ویرانگر عراق توانست زیرساخت‌های هسته‌ای کشور را احیا کند. در قلب محاسبات اتمی جمهوری اسلامی دو عنصر «بازدارندگی» و «دفاع مشروع» قرار دارد.
طبق نوشته‌های روحانی علاقه‌مندی برای پیگیری برنامه هسته‌ای در میان انقلابیون ایرانی حتی از دوران تبعید وجود داشته است.
در سال 1979 زمانی که آیت‌الله خمینی و اطرافیان ایشان درآستانه به دست گرفتن قدرت بودند، یک دانشمند ایرانی با سفر به پاریس از حلقه آیت‌الله و ایشان می‌خواهد که این برنامه بی‌فایده پرهزینه را کنار بگذارند. اما آیت‌الله به چنین لابه‌هایی توجه نمی‌کند.
در دهه اول حیات جمهوری‌اسلامی، روحانی از تلاش جدی برای حفظ فناوری هسته‌ای و چرخه کامل سوخت هسته‌ای می‌نویسد و اینکه این تلاش‌ها در دوره هاشمی‌رفسنجانی و محمد خاتمی دوبرابر شد.
روحانی در این یادداشت‌ها تلاش می‌کند تا برنامه هسته‌ای را از منازعات سیاسی داخلی کشور دور نگاه دارد. او تاکید می‌کند که همه دولت‌ها در افتخار پیشرفت برنامه هسته‌ای شریک هستند.
او می‌نویسد: «من به همه افرادی که در مسیر توانمندی هسته‌ای گام‌هایی را برداشته‌اند، احترام می‌گذارم.» این درحالی است که در جای جای نوشته‌های او تاکید برصلح‌آمیز بودن این برنامه دیده می‌شود. روحانی حجم زیادی از وقت مذاکره خود با تروییکای اروپایی را به اثبات صلح‌آمیزبودن این برنامه اختصاص داد. حتی یکی از مهمترین امضاهای روحانی همان پذیرش تعلیق موقت غنی‌سازی است که در سال 2004 پای توافق ایران و اروپا وجود دارد.
این توافق در روزهای تاریخی خاورمیانه اتفاق افتاد، زمانی که آمریکا در عراق مشغول جولان و ارعاب دیگر کشورها بود. روحانی می‌نویسد که درآن روزها هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که صدام حسین در عرض سه هفته سقوط کند؛ پیش‌بینی‌ها بیشتر بر این گمان استوار بود که صدام به راحتی سقوط نمی‌کند و جنگ با ارتش عراق حداقل شش ماه تا یک سال طول می‌کشد. همسایگی جدید آمریکا با ایران هم نتوانست جمهوری‌اسلامی را از پیگیری برنامه هسته‌ای‌اش منصرف کند.
روحانی می‌نویسد که ایران از تعلیق، برای پیشبرد تاسیسات فناوری هسته‌ای و پیشرفت این برنامه بهره برده است. به نظر نگارنده این اظهارات تا حدودی اغراق‌آمیز است. بیشتر به نظر می‌رسد که تعلیق ایران در نتیجه دغدغه ایران از واکنش آمریکا بوده است و اگر چنین باشد کاملا قابل فهم است. دستاوردهای ایران از آغاز این برنامه، در واقع نشان‌دهنده نبوغ تشکیلات علمی هسته‌ای در ایران است که اتفاقا در اغلب موارد، غرب آن را کمتر از آنچه هست ارزیابی می‌کند.
