برخی وزرای پیشین با پایان دوران ماموریت خود در دولت، طلب حلالیت کردند اما واکنش‌های مثبتی ندیدند. کاربران و برخی رسانه‌ها، عملکرد آنها در سه سال گذشته را یادآوری کردند.
در میان حلالیت طلبیدن‌های مدیران دولت سیزدهم، طلب حلالیت دو وزیر پیشین ارتباطات و علوم واکنش‌های زیادی را به دنبال داشت. این واکنش‌ها نه از آن جهت که حلالیت طلبیدن کار ناپسندی باشد، بلکه به خاطر عملکرد این دو وزیر در حوزه اینترنت و دانشگاه رخ داد. چرا که در دوران سه سال وزارت عیسی زارع‌پور، بیشترین و بی‌سابقه‌ترین محدودیت‌ها اینترنتی رخ داد و تحت مسئولیت محمدعلی زلفی گل نیز تعداد زیادی از اساتید دانشگاه اخراج و دانشجویان با احکام شدید انضباطی مواجه شدند.
واکنش‌هایی که به طلب حلالیت این دو وزیر پیشین نشان داده شد، متنوع بود. برخی رسانه‌ها و یا کاربران شبکه‌های اجتماعی واکنش‌هایی جدی به این مساله نشان دادند و برخی دیگر زبان طنز و کنایه را انتخاب کردند.
طلب حلالیت وزیر پست‌وتلگراف‌وتلفن
عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از آن وزرایی بود که واکنش‌های زیادی به صحبت‌ها و عملکردش نشان داده می‌شد. با توجه به وضعیت اینترنت طی سه سال گذشته و فیلترینگ گسترده، دو عنوان «وزیر قطع ارتباطات» و «وزیر پست‌وتلگراف‌وتلفن» برای او استفاده می‌شد. وزیر سابق ارتباطات و فناوری اطلاعات در جلسه تحویل وزارتخانه به سیدستار هاشمی، اظهار داشت: «حتما کاستی‌هایی در کارمان بوده، در پیشگاه خداوند شهادت می‌دهم خودم و همکارانم در این مدت شبانه‌روز تلاش می‌کردند بهترین‌ها را برای مردم فراهم کنند.» زارع پور در ادامه گفت: «بعضی موارد خارج از ارادۀ وزارت ارتباطات بود و مردم از ما مطالبه می‌کردند و مطالباتشان هم به حق بود.»
یکی از کاربران شناخته‌شده توئیتر که در حوزه برنامه‌نویسی فعالیت می‌کند، در واکنش به این طلب حلالیت نوشت: «آقای زارع‌پور زیاد خلاف واقع گفتن. به عنوان متولی اینترنت کشور حقایق رو وارونه جلوه دادن و پا روی حق بدیهی مردم برای دسترسی آزاد به اینترنت گذاشتن. من یکی که هیچوقت حلالشون نمیکنم.»
یک کاربر نیز به زبان طنز و کنایه نوشت: «این حلالیت هم شده ماجرایی برای ما. طرف تا می‌تونه اذیتت می‌کنه، پدرت رو در میاره، روزگارت رو سیاه می‌کنه آخرش میگه حلالم کن. نه حلال نمیکنم ممنون.»
وزیر تصفیه استاد و دانشجو
محمدعلی زلفی‌گل وزیر سابق علوم نیز واکنش مثبتی به طلب حلالیتش ندید. شاید او بیش از وزیر ارتباطات مورد خطاب دیگران قرار گرفت. او که نامه خداحافظی خود را منتشر کرده بود، در انتهای آن نوشت: «در پایان طلب حلالیت از مردم عزیزمان، خانواده دانایی و جامعه علمی اعم از اعضای هیات علمی، یاوران علمی، پژوهشگران، فناوران، نوآوران، دانشجویان و دانش پژوهان گرامی دارم و امیدوارم که ناکامی‌های ندانسته، ناخواسته و نتوانسته مدیریتی اینجانب را ببخشایند.»
عطاالله مهاجرانی به حلالیت خواستن زلفی گل و خبر بازگشت علی شریفی زارچی استاد اخراجی دانشگاه شریف واکنش کوتاهی نشان داد: «امیدوارم شرایط بازگشت همه اساتید و دانشجویانى که اخراج شدند. فراهم شود. سلب حقوق اجتماعى افراد با حلالیت طلبیدن وزیر سابق علوم تمام نمى شود. حقوق افراد همان حق الناس بایست تأمین شود. البته عذر خواهى و حلالیت پسندیده بود و مقدمه اصلاح رویه هاى ظالمانه.»
روزنامه هم‌میهن درباره این دو وزیر نوشت: «وزیر علوم اگر به اندازه یک درصد با این اقدامات مخالف بود و از سمت خود او تصفیه اساتید و دانشجویان کلید نخورد، وقتی دید نمی‌تواند در برابر فشار‌های فراقانونی مقاومت کند باید استعفا می‌داد. پس از استعفا نیز دلایل خود را تشریح می‌کرد. وزیر ارتباطات هم اگر نتوانست در برابر فشار‌های فراقانونی مقاومت کند، باید استعفا می‌داد. اما هر دوی این افراد تا روزی که به موجب قانون دفتر وزارت را ترک کردند، در این پست‌ها ماندند و همواره در سه سال گذشته اقدامات‌شان را توجیه کردند. در صورتی که اگر استعفا می‌دادند بهتر از حلالیت طلبیدن از میلیون‌ها ایرانی بود که به صورت مستقیم و غیرمستقیم از نحوه مدیریت آنان ضربه خوردند. دانشجوی تبعیدی وزیر را حلال کند یا خانواده‌ای که برای استفاده عادی از اینترنتی که حق اوست، در این وضعیت اقتصادی باید هزینه بیشتری را متحمل شود؟»
