فیگارو تفسیری منتشر کرده است درباره احتمالاتی که کنفرانس ژنو 2 درباره سوریه در مقابل خود دارد.
به گزارش
راه مردم به نقل از سرویس بین الملل انتخاب ؛ او می نویسد اگر هم اکنون بخواهیم درباره آینده این کنفرانس صحبت کنیم ، باید آنرا بحثی درباره یک شکست محتوم قلمداد کنیم. او توضیح می دهد که دو طرف شرکت کننده هرکدام شرط هائی دارند که برای طرف مقابل قابل قبول نیست.
از یکسو ائتلاف اپوزیسیون بر این نکته تاکید دارد که نتیجه مذاکرات باید استقرار دولت موقتی باشد که در آن نه بشار اسد حضور داشته باشد و نه کسانی که دستشان به خون مردم آلوده است. رژیم نیز در صورتی حاضر است در کنفرانس شرکت کند که بشار اسد نیز بتواند در رقابت های بعدی حضور داشته باشد.
نویسنده مقاله برای نشان دادن جای نسبتاً محکم بشار اسد و رژیمش در منازعات فعلی از جان مک کین سناتور آمریکائی نقل قول می کند که هفته گذشته در همایش امنیت بین المللی در هالی فاکس ، اظهار نظر کرد که بشار اسد ارتش را در اختیار دارد ، حزب الله در کنار اوست، حمایت مسکو پشت سر اوست و هم اکنون پیروزی های نظامی در جنگ های داخلی را بخود اختصاص داده است.
او می پرسد چرا باید اسد به ژنو برود تا مقدمات انتقال قدرت را فراهم کند؟
این روزنامه یاد آوری می کند که پیشنهاد آتش بس مشترک ترکیه – که از اپوزیسیون حمایت می کند – و ایران – که از دولت سوریه دفاع می کند- بکلی ناشنیده مانده است. بر عکس از روزی که سازمان ملل تاریخ برگزاری کنفرانس را اعلام کرد ، شدت خشونت ها در جنگ دوبرابر شده است.
فرانسه در سوریه به حاشیه رانده شده است
نویسنده مقاله فیگارو در قسمتی از نوشته اش می کوشد نشان دهد که چگونه موقعیت فرانسه در سوریه در ماههای اخیر رو به ضعف رفته است.
وی می نویسد در حالیکه ارتش سوریه می کوشد هر چه بیشتر وضعیت شورشیان مسلح را تضعیف کند و آنها را به عقب نشینی وادارد تا بلکه مجبور شوند موضعشان را درباره رفتن بشار اسد پس بگیرند، نیروهای اپوزیسیون هم امید چندانی به موفقیت مذاکرات ژنو ندارند.
فیگارو از ژرژ صبرا رئیس شورای ملی سوریه نقل می کند که اخیراً گفته است " امکانی را که ما قادر نیستیم در عرضه جنگ بدست آوریم چگونه می توان در مذاکرات بدست اورد؟"
با توجه به این اوضاع است که مفسر فیگارو می نویسد با وجود کوشش هائی که فرانسه انجام داد تا هیچ توافقی در سوریه در پشت سر او انجام نگیرد ، هم توافقات آمریکا و روسیه برای تدارک کنفرانس و هم مذاکرات پنهان میان آمریکا و ایران – که بنظر می رسید تنها درباره مسائل اتمی است – عملاً شرایطی را فراهم کرد که فرانسه از توافقات پشت پرده بی خبر بماند و به حاشیه رانده شود.
