راه آهن یا امروز برای بردن پرسپولیس می جنگد و مانع از نابودی ابدی قدیمی ترین باشگاه ایران می شود یا می بازد و تاریخ این باشگاه به پایان می رسد.
کلید قهرمانی لیگ دست راه آهن است؛ تیمی که نه حالش معلوم است نه آینده اش. یک اسم خالی که امسال پسوند یزدان داشت و فصل بعد ممکن است در لیگ برتر یا لیگ یک هر اسم دیگری داشته باشد. حالا فرض کنید امروز استقلال خوزستان از ذوب آهن جلو باشد.
همینطور فرض کنید پرسپولیس هم از راه آهن جلو باشد. این یکی از حالات ممکن بازی های امروز است که احتمالش کم نیست؛ وضعیتی که قهرمان لیگ را تفاضل گل تعیین می کند. 20 دقیقه مانده به پایان بازی است، راه آهن از ماندن در لیگ ناامید شده و پرسپولیس برای قهرمانی احتیاج به دو گل دیگر دارد. سوال بزرگ همین جاست: بازیکنان راه آهن در این دقایق چه واکنشی خواهند داشت؟ به آنها آموزش داده شده که در این دقایق که سرنوشت قهرمان لیگ تعیین می شود باید با تمام وجود بازی کنند؟ همچنان می جنگند؟ بی تفاوت می شوند؟ یا اجازه می دهند موج ورزشگاه آنها را با خودشان ببرد؟ آنها به این فکر می کنند که باانگیزه بودن یا نبودن آنها ممکن است زحمات یکساله گروهی از بازیکنان را که هزار کلیومتر آنطرف تر برای بزرگترین افتخار زندگی شان می جنگد، بر باد دهد؟
آنها حاضرند در تعیین سرنوشت یک رویداد مهم که خودشان در آن نفعی ندارند و مایه بگذارند یا می گویند دیگی که برای من نجوشد... پرسپولیسی ها خیلی روی ذوب آهن و انگیزه هایش بری بازی امروز در اهواز زوم کرده اند، ولی تیمی که به فینال جام حذفی رسیده و در آسیا صعود کرده آنقدر هویت و شخصیت دارد که نیازی به انگیزه بیرونی نداشته باشد. ولی راه آهن... کلید قهرمانی دست راه آهن است.
