روزی که احمدی نژاد در مجلس شورای اسلامی سعی داشت با نمایش فیلمی به زعم خود دست به افشاگری علیه علی لاریجانی بزند از سر اتفاق در میان جمعی از دوستان روزنامه نگار اصلاح طلب حضور داشتم. علی رغم همه مخالفتی که با احمدی نژاد داشتند نمی توانستند ذوق زدگی خودشان را از اتفاقی که در مجلس رخ داده بود پنهان کنند.
هنوز علی لاریجانی را بابت اتفاقات سال های پس از دوم خرداد مقصر می دانستند و می گفتند خوب شد که احمدی نژاد انتقام ما را از لاریجانی گرفت. همین حرف های بچه گانه را زمانی که اکبرگنجی و دوستانش به جانِ هاشمی رفسنجانی افتاده بودند هم می زدند. حاصلِ آن نگاه کودکانه و لجبازانه را همه عقلا دیدند و طعم تلخِ بی تدبیری و هوچی گری را همه مردم چشیدند.
از آن اتفاقِ تاسف بار و رقت انگیز که به یکشنبه سیاهِ مجلس در ادبیات سیاسی مشهور شد سالیانِ درازی نمی گذرد اما روزگار چنان درس هایی به همه ما داد که نه تنها آن دوستانِ روزنامه نگارِ من دیگر علی لاریجانی را دشمنِ اصلاحات نمی دانند که خیلی هایشان براین عقیده اند که علی لاریجانی بهترین گزینه برای ریاست مجلس شورای اسلامی است. چرا که فقط اوست که می تواند بدون کم ترین هزینه ای هم از دولت حمایت کند و هم شمشیرِ منتقدانِ دولت را کُنْد کند.
دیگر سخن بر سر اصلاح طلب بودن و اصولگرا بودن و القابی از این دست که معمولا صرفا یک جور دسته بندی سیاسی است و چندان بارِ معنایی مهمی هم ندارند نیست. مهم این است که چه کسی می تواند در جایگاهی که قرار گرفته تا چه اندازه مفید واقع شود. آن هایی که در وضعیت کنونی این سرزمین به فکر گروکشی های سیاسی و سهم خواهی حزبی هستند هر چیزی که باشند قطعا دلسوز این سرزمین نیستند. خدارا شکر این روزها حرف هایی مثل این که فلانی رای اول تهران است پس باید رئیس مجلس باشد و استدلال های کودکانه ای از این دست کم تر هواخواه دارد. بیشتر سخن بر سر این است که چگونه می توان کاری از پیش برد و به اوضاع مملکت سر و سامان بخشید.
من نه آینده نگرم و نه خیلی دغدغه سیاست به معنای معمول و مرسوم کلمه را دارم اما فکر می کنم همین مقدار راهی که از یکشنبه سیاه تا به امروز پیموده شده راهی است بس طولانی که فقط و فقط به یمن تندروی های دوستانِ رادیکال به دست آمده است. قدر این عقلانیت را که هدیتی است آسمانی بدانیم و از یاد نبریم که:
شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند
