نوع مواجهه برخی خبرنگاران و همکاران حاضر در کنفرانس خبری رییس جمهور در روز سه شنبه 15 مرداد 1392 بهانه ای است تا خرق عادت کنیم و به جای توقف درتحلیل سخنان آقای روحانی وتوصیفات معمول به مناسبت 17 مرداد – روز خبرنگار- از پاره ای رفتارها و گفتارهای همکاران انتقاد کنیم.
امید که از این یادآوری ها نرنجند و آن را تنها مصداقی از « یک سوزن به خود، یک جوالدوز به دیگران» بدانند! ضمن این که قرار نیست همیشه ما از دیگران و اصحاب قدرت و سیاست انتقاد کنیم. گاهی باید به دور و بر خودمان هم نگاه کنیم.
این یادداشت می خواهد نگاه خود در تالار شهید بهشتی نهاد ریاست جمهوری را از رییس جمهور و مقام نشسته پشت تریبون برگیرد و به حاضران ( همکاران خبرنگار) بپردازد.
ابتدا باید حُسن انتخاب یک روزنامه نگار – مجری حرفه ای (علی اکبر عبدالرشیدی) برای اجرای برنامه را ستود. هر چند جامعه او را بیشتر در مقام اجرای تلویزیونی می شناسد اما او یک خبرنگار حرفه ای است و قلم شیرین وتوانایی هم دارد. به عکس دیگرمجریان تلویزیونی که پیش ازاین تنها کار اجرا را بر عهده داشتند و بعضا از عهده نگارش دو سطر هم برنمی آیند و هیچ نسبتی با اهل رسانه ندارند جز آن که کارمند یک دستگاه دولتی اند که اصطلاحا رسانه ملی خوانده می شود.
اما نکاتی درباره همکاران خودمان:
1- برخی از دوستان با شادی و هیجان در آغاز هر پرسش انتخاب آقای روحانی را تبریک می گفتند.
ضمن درک احساس آنان به نظر می رسد ضرورتی به این کار یا دست کم تکرار آن در هر نوبت نبود. بهتر است جامعه تصویری کاملا حرفه ای - بدون یک کلمه حرف اضافی- از فعالان رسانه ها در ذهن خود ترسیم کند. کافی است لحن و رفتار خبرنگاران ایرانی را که با آژانس های خارجی همکاری می کنند با بعضی از دوستان مقایسه کنیم تا دریابیم آموزش های پروتکلی تا چه حد اهمیت دارد و منجر به بروز رفتارهای متفاوتی می شود.
2- خبرنگاری، حرفه ای نیست که به صرف خود به شهرت ختم شود و کسانی که احیانا شهوت شهرت دارند بهتر است سراغ کار دیگری بروند. اگر لری کینگ ، اوریانا فالاچی یا گابریل گارسیا مارکز با پیشینه روزنامه نگاری به شهرت جهانی رسیدند به صرف فعالیت رسانه ای در حوزه خبررسانی نبود. اولی شو اجرا می کرد و دومی تالیفات متعدد داشته و سومی نیز با رمان های خود به مرتبه بزرگ ترین نویسنده نیمه دوم قرن بیستم دست یافت. احتمالا برخی از همکاران فرصت گفت و گو با رییس جمهور را وسیله ای برای شناخته شدن دانسته اند که اصرار داشتند دیده شوند.
3- اگر خبرنگار نابینای «ایران سپید» از جانب دیگری ماموریت یافته باشد در هر کنفرانس خبری خارج از عرف معمول بحث هایی را مطرح کند می توان این اقدام را غیر اخلاقی و نوعی سوء استفاده از وضعیت ایشان دانست و اگر خود اوبی هماهنگی در هر برنامه مواردی را خارج از موضوع مطرح می کند جا دارد جداگانه با او گفت و گو و توجیه شود.
4- پخش زنده برای برخی انگیزه ایجاد می کند سخنی را مطرح کنند که بیم دارند در موقعیتی دیگر سانسور شود و از این رو در واکنش به سانسور اصرار دارند در قالب سوال یک بیانیه را بخوانند.اگر صدا و سیما رویه خود را اصلاح کند و چند خبرنگار مشخص اصولگرا را به عنوان تحلیلگر و مفسر در هر برنامه سیاسی معرفی نکند دیگران نیز چه بسا ضرورتی نبینند از اندک فرصت فراچنگ آمده در برابر دوربین بهره ای بیش از اندازه متعارف ببرند.
5- آزار دهنده ترین بخش هنگامی بود که خبرنگاری حمایت روزنامه متبوع خود از آقای روحانی در این انتخابات را یادآور شد تا لابد دِین خود را با اجازه طرح پرسش به او ادا کند. از آموزه های امام علی –ع- است که آفت بخشش ، منت است و تازه مگر حمایت از روحانی قابل منت گذاری است و جز این است که در واقع از یگ گفتمان تحول خواهانه حمایت شد و کسی بر دیگری منتی ندارد. در حماسه 24 خرداد همه سهم دارند و از نتیجه آن نیز همه نصیب می برند و ضرورتی به یادآوری حمایت در پیش از انتخابات نیست.
6- به نظر می رسد برخی همکاران، از جانب موسسه متبوع توجیه نشده اند. حال آن که بهتر است قبل از اعزام دقیقا مشخص شود قرار است چه پرسشی را مطرح کنند.
7- ناگفته نماند که در یک مورد خاص – غیبت زنان در فهرست پیشنهادی- پرسش ها و جو کنفرانس تاثیر گذاشت و بعید نیست در روزهای پیش رو شاهد انتصاب یک یا دو خانم به معاونت ریاست جمهوری و ریاست یکی از سازمان های زیر مجموعه ریاست جمهوری باشیم.
شهرت طلبی، هیجان زدگی، آرمان گرایی و کنش سیاسی به جای رفتار رسانه ای و هر آنچه به مناعت طبع خبرنگار و روزنامه نگار آسیب رساند پسندیده نیست. امید که دوستان همکار این جسارت را ببخشایند و تنها نمود و نمادی از «یک سوزن به خود یک جوالدوز به دیگران » بدانند.
