به اعتقاد وی « مسائل اقتصادی اگر برای مدتی لاینحل بماند از این ظرفیت برخوردار می‌شود که به مسائل اجتماعی تبدیل شود که تبعات آن می‌تواند نگران‌کننده باشد».

موسوی نیک برای تشریح نگاه خود می گوید« موضوعاتی نظیر بیکاری و فقر بیش از سایر متغیرهای اقتصادی دارای ابعاد اجتماعی هستند. با توجه به این واقعیت و تعدد بیکاران و فقرا در ایران، برای اجتناب از تبعات اجتماعی محتمل، لازم به نظر می‌رسد که با فوریت در مورد دو گروه بیکاران و فقرا چاره‌اندیشی شود».

به اعتقاد این کارشناس اقتصادی « معمولاً کمترین نگرانی در مورد شاغلان وجود دارد چرا که معمولاً فقرا را در میان بیکاران، سالمندان، بی‌سرپرستان، معلولان و... جست‌وجو می‌کنند اما واقعیت آن است که بخش مهمی از فقرا در میان شاغلان هستند که معمولاً کمترین توجه به آنها صورت گرفته و در برنامه‌های تامین اجتماعی نادیده گرفته می‌شوند».

به گفته وی« شواهدی در ایران وجود دارد که نشان می‌دهد اولاً بسیاری از شاغلان عملاً فقیر (حتی به معنای مطلق آن) هستند و ثانیاً وضعیت آنها بهتر از بیکاران نیست.اخیراً در مطالعه‌ای اشاره شده بود که دو میلیون و 220 هزار بیکار در میان جمعیت جوان کشور (۱۵ تا ۲۹ سال) در سال ۱۳۹۰ و چهار میلیون و ۱۴۰ هزار  جوان «بی‌شام» (یعنی جوان بی‌شغل، بی‌آموزش، بی‌مهارت) وجود دارد. همچنین در این مقاله برآورد شده است که جوانان «بی‌شام» در سال 1394 بیش از هفت میلیون نفر خواهند بود. ارائه این آمار در خصوص جوانان، به شدت نگران‌کننده است و به سیاستگذاران کشور در خصوص اقدام برای رفع این مشکل هشدار جدی می‌دهد».