جمعه ۱۶ آبان ۱۴۰۴ - November 07 2025
زهران ممدانی، شهردار منتخب، در سخنرانی پیروزی، به‌طور ویژه از همسرش که کنار او ایستاده بود یاد کرد.
به گزارش بی‌بی‌سی، او گفت: «و به همسر فوق‌العاده‌ام، راما، حیاتی» و از واژه عربی به‌معنای «زندگی‌ام» استفاده کرد.
زهران ممدانی گفت: «هیچ‌کس دیگری نیست که ترجیح دهم در این لحظه و در هر لحظه کنارم باشد.»
دواجی هنرمندی مستقر در نیویورک با ریشه‌های سوری است که آثارش اغلب به موضوعات خاورمیانه‌ای می‌پردازند. آثار او در بی‌بی‌سی، نیویورک تایمز، واشنگتن پست، وایس و موزه تیت مدرن لندن منتشر شده‌اند.
ممدانی در پستی در تاریخ ۱۲ ماه مه نوشت: «راما فقط همسر من نیست. او هنرمندی فوق‌العاده است که باید با هویت خودش شناخته شود.»
او در این پست اعلام کرد که سه ماه پیش ازدواج کرده‌اند.
این زوج در اپلیکیشن دوستیابی هینج با هم آشنا شدند. ممدانی در مصاحبه‌ای با بول‌وارک گفت: «پس هنوز هم امیدی به این اپلیکیشن‌ها هست.»
تا همین اواخر، او به‌ندرت در جریان کارزار انتخاباتی همسرش دیده می‌شد. مسئله‌ای که منتقدان را بر آن داشت تا ادعا کنند این عضو سی و سه‌ساله مجلس ایالتی «همسرش را پنهان کرده است.»
با توجه به اینکه کاندیداهای آمریکایی معمولا همسران خود را به‌طور کامل در معرض دید عموم قرار می‌دهند تا تعهدشان به ارزش‌های خانوادگی را نشان دهند، غیبت او چشمگیر بود.
ممدانی در پست ماه مه خود که شامل چند عکس از مراسم ازدواج‌شان در دفتر ثبت ازدواج شهر نیویورک بود، به این انتقادها پاسخ داد.
او نوشت: «اگر امروز یا هر روز دیگری نگاهی به توییتر بیندازید، می‌دانید که سیاست چقدر می‌تواند بی‌رحم باشد.»
او در ادامه نوشت: «معمولا آن را نادیده می‌گیرم، چه تهدید به مرگ باشد و چه درخواست برای اخراجم از کشور. اما وقتی پای عزیزانت در میان باشد، قضیه فرق می‌کند… می‌توانید از دیدگاه‌هایم انتقاد کنید، اما از خانواده‌ام نه.»
دواجی حتی وقتی محبوبیت همسرش رو به افزایش بود تصمیم گرفت از کانون توجه دور بماند. اما به‌گفته سی‌ان‌ان، گفته می‌شود که او نقش مهمی پشت صحنه ایفا کرده است.
به‌نوشته این شبکه، او یکی از افرادی بود که هویت بصری کمپین ممدانی را نهایی کرد، از جمله نمادپردازی جسورانه و فونت به‌کاررفته در محتواهای زرد، نارنجی و آبی کمپین او.
دواجی در هوستون، تگزاس متولد شد و در۹ سالگی به دوبی نقل مکان کرد و سپس برای مدت کوتاهی در قطر به مدرسه رفت. به گفته رسانه‌های عربی، والدین او مسلمانان سوری و اصالتاً اهل دمشق هستند.
با وجود آنکه به‌طور عمده از دوربین‌ها دور مانده بود، چندین نفر از دوستان دواجی در مصاحبه‌هایی، با توجه به گمانه‌زنی‌ها درباره نقش احتمالی‌اش در تیم مدیریتی ممدانی، از او تمجید کردند.
حسنین بهتی، یکی از دوستانش ماه گذشته به نیویورک تایمز گفت: «او پرنسس دایانای دوران ماست.»
نیویورک پست هم گزارش داد برخی دیگر از دواجی به‌عنوان کسی یاد کردند که از این توجه فزاینده هیجان‌زده اما درعین‌حال تحت فشار است.
دواجی از دانشگاه ویرجینیا کامن‌ولث فارغ‌التحصیل شده و سپس مدرک کارشناسی ارشد تصویرسازی را از مدرسه هنرهای تجسمی در نیویورک دریافت کرده است.
در وب‌سایت حرفه‌ای خانم دواجی آمده است: ««راما با استفاده از طراحی چهره و حرکت، پیچیدگی‌های روابط زنانه و تجربه‌های جمعی را بررسی می‌کند»
بخش زیادی از آثار او سیاه و سفید هستند و صحنه‌هایی از جهان عرب را به تصویر می‌کشند.
در سال ۲۰۲۲، آثار او در مستند «چه کسی پدربزرگم را کشت؟» از سرویس جهانی بی‌بی‌سی که درباره ترور یک سیاستمدار یمنی در سال ۱۹۷۴ تحقیق می‌کرد، دیده شد.
برخی از آثار دواجی که در اینستاگرام منتشر شده‌اند، سیاست‌های «امپریالیسم آمریکایی»، آنچه او جنایت‌های جنگی اسرائیل خوانده، و «پاکسازی قومی» فلسطینی‌ها را نقد می‌کنند؛ موضع‌گیری‌هایی که با دیدگاه‌های سیاسی همسرش هم‌خوانی دارند. اسرائیل با قاطعیت اتهام نسل‌کشی در غزه را رد می‌کند.
آثار او همچنین از محمود خلیل حمایت می‌کنند. فارغ‌التحصیل دانشگاه کلمبیا که دولت ترامپ در پی اخراج اوست، با این ادعا که فعالیت‌هایش در دفاع از فلسطینی‌ها مصداق «یهودی‌ستیزی» است.
او گفت: «نمی‌خوام دروغ بگویم، اوضاع الان در نیویورک خیلی تیره وتار است. من نگران دوستان و خانواده‌ام هستم و احساس می‌کنم هیچ کنترلی بر اوضاع ندارم.»
او افزود: «در شرایطی که افراد زیادی از ترس به حاشیه رانده شده‌اند یا ساکت مانده‌اند، تنها کاری که از من برمی‌آید این است که صدایم را بلند کنم و درباره آنچه در آمریکا، فلسطین و سوریه می‌گذرد، تا جایی که می‌توانم حرف بزنم.»
از او همچنین درباره مسئولیت هنرمندان در قبال مسائل جهانی پرسیده شد.
او با نقل قولی از نینا سیمون، موسیقی‌دان شناخته‌شده، گفت: «به‌نظر من وظیفه یک هنرمند این است که بازتاب‌دهنده زمانه خود باشد».
او ادامه داد: «من معتقدم همه مسئولیت دارند که علیه بی‌عدالتی صحبت کنند، و هنر توانایی زیادی برای گسترش این پیام را دارد.»
او همچنین افزود: «فکر نمی‌کنم همه مجبور باشند هنر سیاسی خلق کنند، اما هنر ذاتا سیاسی است. چه در نحوه ساختش، چه در نحوه تامین مالی و اشتراک‌گذاری آن. حتی خلق هنر به‌عنوان پناهگاهی در برابر وحشتی که می‌بینیم برای من سیاسی است. این واکنشی به دنیای اطراف ماست.»
