«4 دهه انتظار براي يك خيابان آسفالته.» به هر دري زدند، اما نشد وهمه درها به رويشان قفل بود. اهالي روستای انارور نوشهر مي گويند اين خيابان 40 سال بلاتكليف مانده و برايشان دردسرساز شده است. آيا رسيدگي به يك خيابان اينقدر سخت ودشوار است كه اهالي آن براي مطالبه حقشان دست به دامن وزير راه شوند آنهم با دهها امضا ؟!
خبر رسيده به راه امروز: كمي عجيب اما واقعي است! به گفته اهالي خیابان فرهنگ (واقع در روستای انارور نوشهر) 40 سال است كه هنوز اين خيابان روي خوش نديده و هيچ اقدامی جهت روکش آسفالت و جدولبندی جوی آب انجام نشده است. به گفته آنها، این وضعیت نامناسب، موجب ایجاد مشکل در رفت وآمد و صدمه به خودروها در اثر برخورد با سطح ناهموار زمین شده است.
اما سوال اینجاست که بعد از اينهمه سال و بلاتكليفي مردم اين منطقه، وظیفه دهداری و بخشداری در این زمینه چیست؟ دهدار و بخشدار این روستا وبخش، چرا نبايد زحمت يك بازدید میدانی را به خودشان بدهند تا به امور مردم رسیدگی كرده و مشكلات به مراجع بالاتر كشيده نشود. مگر ماده25 قانون مدیریت خدمات کشوری بر خدمتگزار بودن مسئولان دستگاه های اداری در برابر خواسته های قانونی مردم و انجام سریع خواسته های قانونی آنان ندارد؟ چرا كوتاهي مي شود وچه كسي پاسخگوست؟ به گفته اهالي اين خيابان، بخشداری و دهیاری پای اعضای شورای روستا یا محله را در قضیه عمرانی این روستا به میان می کشند، در حالیکه برطبق مصوبه جدید وزارت کشور باید کلیه شورایاری ها وشوراهای روستاها جمع آوری شوند؛ چراکه فعالیت آنان، مشروع وقانونی نیست. حال سوال آنها اين است چرا با اين وجود، شورای این روستا کنار نمی روند؟ چرا بابت درخواست آب و برق و گاز وآسفالت از مردم مطالبه وجه می کنند؟ کجای قانون ایران بر اخذ وجه و پول به عنوان حق شوراها تاکید شده است؟
مردم عوارض می پردازند و شهرداری ها در محدوده ی شهرها و بخشداری ودهیاری ها در محدوده بخش و روستاها وظیفه رسیدگی به درخواست های عمرانی و آسفالت معابر دارند. اما حال كه اهالي اين منطقه دست به نامه شدند و از وزير راه وشهرسازي خواستار رسيدگي به مطالبه اشان شده اند، بايد ديد آيا گره از مشكل 40 ساله آنها باز مي شود، يا همچنان بايد در آرزوي يك خيابان آسفتالته بمانند.
