بررسی های خط بازار نشان می دهد عملکرد "بانک ایران ونزوئلا" از زمان تاسیس تاکنون نه تنها من
جر به رشد اثرگذار وتقویت روابط اقتصادی فیمابین ایران و ونزوئلا نشده بلکه گاهی عامدانه یا معنی دار کارشکنی هایی در فعالیت اقتصادی بنگاه های تولیدی و تجاری صورت گرفته است.
خط بازار: طبق اذعان بسیاری از فعالان اقتصادی و صنعتی اقتصاد ایران بیش از تحریم ها از "خودتحریمی” رنج می برد. خود تحریمی به این معنا است که دستگاه های مختلف در راستای اهداف کلان کشور گاهی متضاد با یکدیگر عمل می کنند و این امر منجر به کندشدن رشد و توسعه کشور می گردد. دقیقا همان کارکردی که در وضع تحریم ها از سوی آمریکایی ها پیگیری می شود
در همین راستا بررسی های خط بازار نشان می دهد عملکرد "بانک ایران ونزوئلا” از زمان تاسیس تاکنون نه تنها منجر به رشد اثرگذار وتقویت روابط اقتصادی فیمابین ایران و ونزوئلا نشده بلکه گاهی عامدانه یا معنی دار کارشکنی هایی در فعالیت اقتصادی بنگاه های تولیدی و تجاری صورت گرفته است.
فلسفه وجودی بانک ایران ونزوئلا که در سال 1388 با سرمایه 200 میلیون دلاری تاسیس شده، تسهیل مراودات تجاری، سرمایه گذاری و صدور خدمات فنی و مهندسی بین دو کشور بوده که به اذعان اسناد، در طول سال های اخیر هیچ گام مثبتی در این خصوص برداشته نشده است. عملکرد این بانک به حدی اسف بار است که قطعا وزارت خارجه هیچ توضیحی در خصوص یک ریال در آمد زایی برای خود بانک در آن کشور نخواهد داشت.
متاسفانه طی دو سال گذشته شرکت های متعددی ونزوئلایی مورد حمایت دولت ونزوئلا درخواست دریافت اعتبار برای واردات کالا از ایران را داشته اند که به دلایل و شیوه های مختلف با عدم همکاری و پاسخ منفی بانک مشترک ایران و ونزوئلا به ویژه مدیر ایرانی آن مواجه شدند.
طبق بررسی صورت گرفته در یکی از موارد ظاهرا آنچه بانک ایران ونزوئلا برای عدم پرداخت اعتبار به شرکتهای فعال در دو کشور ( شرط افتتاح این بانک برای تخصیص اعتبار) بهانه می کند، همان عدم احراز صلاحیت طرف درخواست کننده است که این موضوع موازی با تحریم آمریکا علیه دو کشور ایران و ونزوئلا است.
جالب است این بانک با مدیریت طرف ایرانی حتی در خصوص شرکتهای ونزویلائی یک قدم جلوتر از تحریم رفته و اعتبار سمت خودشان را هم به آنها به جهت بی اعتبار بودن وثایق طرف ونزویلائی نمی دهد. حال آنکه تشخیص اعتبار یا عدم اعتبار یک بنگاه اقتصادی در کشور هدف به عهده نمایندگی های کشور و وزارت خارجه است.
به بیان دیگر اعتبار سفارت ایران در کشورهای هدف اکنون در حد یک سفارش کننده تنزل پیدا کرده و این در حالی است نمایندگان سیاسی کشورهای دیگر از جمله ترکیه در حال رایزنی فعال و گسترده با مسئولان ونزوئلا برای شرکت های ترک می باشند و به همین دلیل است که ترکیه در خط مقدم تجاری با ونزوئلا قرار گرفته است. حضور شرکت ترکیش ایرلاین به عنوان تنها شرکت هوایی فعال در خطوط حمل و نقل مسافری ونزوئلا یک نمونه روشن از این مدعاست.
براین اساس باید از وزارتخارجه و مسئولان بانک ایران و ونزوئلا در خصوص این غفلت سهوی یا عمدی سوال پرسیده شود و سازمان بازرسی کل کشور موضوع را به طور ویژه مورد ارزیابی قرار دهد. مشکل کجاست؟ آیا موضوع سوء مدیریت است؟ آیا موضوع نفوذ آمریکایی مسلک ها در کشورهای استراتژیک مورد هدف ایران است؟ و یا مشکل از مستشاران می باشد؟ علت هر چه هست باید روشن شود و با مسببین این امر برخورد گردد.
دستگاههای نظاارتی در کشور باید نسبت به سیاست ها و پرداخت های اعتباری این بانک در دولت گذشته حساس شوند و برخی از مسئولان مربوطه را که هیچ اعتباری برای روابط ایران و ونزوئلا ارزش قائل نبودند و در عوض برای طرف آمریکایی و اروپایی خوش رقصی نموده اند به چالش بکشند و نسبت به محل مصارف اعتبارات این بانک از آنان سوال کنند.
برهیچ کس پوشیده نیست ظرفیت بالقوه بانک ایران ونزوئلا در تقویت روابط اقتصادی و بین المللی ایران با کشورهای آمریکای جنوبی یک فرصت کم نظیر است که از یک طرف به دور زدن تحریم ها کمک می کند و از طرف دیگر کمک حال دیپلماسی اقتصادی کشور است. بدیهی است احیای قوی معاونت اقتصادی در وزارت خارجه یک ضرورت اجتناب ناپذیر در دولت سیزدهم است که باید تمامی فعالان خارج از کشور در چارچوب دیپلماسی اقتصادی به آن تمکین کنند.
