به گفته این دو مقام سابق، چه آمریکا بخواهد از طریق زور نظامی سیاست تغییر رژیم را در ایران اجرا کند و چه بخواهد از طریق فشار اقتصادی در داخل ایران ناآرامی ایجاد کند، این سیاست خطرناک و بی‌پروا خواهد بود. اگر آمریکا به ایران حمله نظامی کند، میلیارد‌ها دلار هزینه متحمل خواهد شد و مردم ایران هم از دولت‌شان حمایت خواهند کرد.
به گزارش راه امروز: ترامپ به طور یکجانبه از توافق هسته‌ای خارج شد و به امید تسلیم ایران، کارزار فشار حداکثری علیه آن به راه انداخت. اما ایران هیچ دلیلی برای تسلیم شدن به آمریکا ندارد. به گزارش فرارو، از زمانی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا به طور یکجانبه در هشتم ماه می گذشته از توافق هسته‌ای ایران خارج شد، اظهارات متناقضی بیان کرده است.
از یک طرف می‌گوید او خواهان امضای یک توافق بهتر با ایران است و از طرف دیگر، تهدیدات تندی علیه ایران بیان می‌کند. دو تن از مقامات سابق وزارت خارجه آمریکا در یادداشتی که در وبگاه رادیو عمومی ملی (ان‌پی‌آر) منتشر شده به شدت از رویکرد ترامپ در برابر ایران انتقاد کردند.
نویسندگان یادداشت، آرون دیوید میلر، مذاکره کننده سابق وزارت خارجه در امور خاورمیانه، و ریچارد سوکولسکی، عضو سابق دفتر برنامه‌ریزی سیاستی وزیر خارجه هستد که هر دو اکنون در اندیشکده‌های برجسته آمریکایی به عنوان پژوهشگر مشغول هستند.
در ابتدای این یادداشت آمده: علیرغم توئیت تهدیدآمیز با حروف بزرگ آخرشبی یکشنبه ترامپ علیه ایران، او به دنبال جنگ با جمهوری اسلامی نیست. در حقیقت، او یک و نیم روز بعد از توئیتش، ادعا کرد که او دنبال امضای یک توافق است. این چرخش آشکارا نشان می‌دهد که دولت (آمریکا) هیچ استراتژی منسجمی در قبال ایران ندارد. دولت، به طور احمقانه و یکجانبه از توافق هسته‌ای ایران خارج شد. در مقابل، رئیس‌جمهور (ترامپ)، طرفدار استفاده از فشار حداکثری است.
براساس این یادداشت، یکی از اهداف فشار حداکثری ترامپ علیه ایران، تسهیل تغییر رژیم است. اما این سیاست هم کارآمد نخواهد بود. زیرا علیرغم همه لفاظی‌های گزافه‌گویانه ترامپ، وقتی صحبت از استفاده از زور در خارج می‌شود، او بسیار از ریسک متنفر است.
این در حالی است که او توسط دو شخص بسیار تندرو – مایک پومپئو، وزیر خارجه، و جان بولتون، مشاور امنیت ملی - احاطه شده است. به گفته این دو مقام سابق، چه آمریکا بخواهد از طریق زور نظامی سیاست تغییر رژیم را در ایران اجرا کند و چه بخواهد از طریق فشار اقتصادی در داخل ایران ناآرامی ایجاد کند، این سیاست خطرناک و بی‌پروا خواهد بود. اگر آمریکا به ایران حمله نظامی کند، میلیارد‌ها دلار هزینه متحمل خواهد شد و مردم ایران هم از دولت‌شان حمایت خواهند کرد. در ادامه یادداشت آمده: " چنین تلاشی، آمریکا را به لحاظ بین المللی منزوی خواهد کرد.
روسیه و چین تقریبا به طور قطعی به نظام ایران حمایت دیپلماتیک، مادی و نظامی خواهند داد. ایران هم احتمالا برنامه هسته‌ای را افزایش خواهد داد. البته این بار با دلایل مشروع و احتمالا حمایت بین المللی گسترده تر. ایران، کره شمالی نیست نویسندگان یادداشت به امکان تکرار سناریوی کره شمالی در ایران توسط ترامپ هم اشاره کردند و نوشتند: این احتمال هم وجود دارد که ترامپ از رویکردش با کره شمالی هم اقتباس کند.
بدین معنی که به جنگ تهدید کند و کارزار فشار حداکثری به راه بیندازد تا ایران به میز مذاکره بازگردد و تسلیم شود. این استراتژی قطعا با کره شمالی کارآمد نبوده است. مطمئنا، کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، به میز بازگشته، اما امور با سرعت حلزونی پیش می‌رود و بعید است که او با تسلیم همه بمب‌های هسته‌ایش موافقت کند.
از دیدگاه این دو مقام، اگر ترامپ فکر می‌کند که رویکردش در برابر کره شمالی موفق بوده، او دلایل این موفقیت را اشتباه فهیمده است. تحریم‌ها نقش داشته، اما اون احتمالا به این دلیل به میز مذاکره بازگشت که او برنده بوده است نه بازنده. او که توانمندی زدن آمریکا با سلاح هسته‌ای را بدست آورده بود، یک اهرم جدی به دست آورده بود.
ایران چنین اهرمی ندارد. ایران هیچ دلیلی برای تسلیم شدن به فشار آمریکا ندارد. ترامپ هم در داخل آمریکا فضای سیاسی ندارد تا با ایران تعامل کند. اسرائیل و حامیانش در آمریکا علیه هرگونه توافقی که به طور جدی نفوذ ایران را در منطقه، بخصوص در سوریه، تضعیف نکند، واکنش نشان خواهند داد.
بر اساس تحلیل میلر و سوکولسکی، دولت ترامپ تهدید ایران را بزرگنمایی می‌کند و معتقد است که ایران مسئول همه نابسامانی‌های منطقه است. از دیدگاه واشنگتن، ایران هیچ‌گونه منافع مشروعی در هیج کجای منطقه ندارد.
به گفته این دو مقام، آمریکا سه خط قرمز (استفاده از ترور علیه آمریکا در داخل و منطقه، قطع جریان نفت و ساخت سلاح هسته‌ای) دارد که ایران به آنها احترام گذاشته است. بدین ترتیب، تهدید ترامپ به استفاده از زور نظامی در پاسخ به تهدیدات لفظی مقامات بلندپایه ایرانی، هم مضحک است و هم بی‌پروا.
