با بارش نعمت الهي برف در دو روز گذشته بي‌دفاعي شهر تهران در مقابل حوادث طبيعي بيش‌از‌پيش آشکار شد. در اين دو روز تقريبا همه راه‌هاي ارتباطي اين شهر ١٠ ميليوني با جهان خارج و شهرهاي داخل قطع شد.تقريبا همه محورهاي مواصلاتي زميني به‌جز راه‌آهن تهران-قم (که آن‌هم شب‌هنگام به علت يخ‌زدگي تعطيل شد) قطع بود. بلاتکليفي بسياري از هم‌وطنان‌مان که قصد ورود يا خروج از تهران را داشتند، مشهود بود. خداي‌ناکرده چنانچه هم‌زمان يک زلزله حتي با شدت پنج ريشتر تهران را مي‌لرزاند، فقط خدا مي‌داند چه فاجعه‌اي گريبان‌گير اين شهر بي‌دفاع مي‌شد. مگر در تهران برف نباريده بود؟ آنچه بنده به خاطر مي‌آورم، مواقعي بوده که چندين برابر اين برف هم باريد؛ ولي هيچ‌گاه چنين سردرگمي‌ای که اين بار اتفاق افتاد، نيفتاد. پس مشکل کجاست؟ چرا نمي‌توانيم يک فرودگاه کوچک (در مقياس بين‌المللي) را باز نگه داريم؟ مگر چه اتفاقي افتاده است؟ اگر اين‌جور باشد که فرودگاه‌هاي روسيه و آمريکا و شمال اروپا شش ماه از سال بايد تعطيل باشند. مگر بازکردن راه بزرگراه عمده غربي و جنوبي اين شهر چه معضل بزرگي است که به اين روز درآمديم.
به نظر مي‌رسد مديريت بحران را نه به خاطر برف و زلزله و سيل و توفان، بلکه براي بحران مديريت بايد تشکيل بدهيم. چرا بحث سخيف کمبود بودجه را سرپوش ناکارآمدي و ضعف مديريت قرار مي‌دهيم. شهرداري تهران غافلگير شد، همه غافلگير شدند. پيش‌بيني‌هاي هواشناسي از چند روز قبل نشان مي‌داد برف خواهد باريد. مگر هواشناسي جزء وزارت راه و شهرسازي نيست. مگر شهرداري تهران ميلياردها تومان صرف ساختن ظروف نگهداري شن و نمک و دپوهاي آن نكرده است؟ با اين حساب چرا غافلگير مي‌شود!؟به نظر مي‌رسد در همه زمينه‌هاي مديريت شهري و برون‌شهري مشکل داريم. يک بار براي هميشه بياييم قبول کنيم خوب حکمراني نمي‌کنيم و اين آغاز يک حرکت به سمت جلو خواهد بود. مشکل ما اين است که نمي‌پذيريم داريم راه را اشتباه مي‌رويم؛ همين... . ما بحران مديريت داريم، احتياجي به مديريت بحران نداريم.
منبع: شرق
