علي لاريجاني در ابتداي سخنراني خود اين جملات را در ميان خنده حضار بر زبان آورد: « نامزد بازي دست از سر ما بر نمي‌دارد، البته از جنسي است كه حظش را شما مي‌بريد... »
لاريجاني در بخش ديگري از سخنانش به آسيب‌شناسي برخي نارسايي‌ها در عملكرد نمايندگان منتخب مردم پرداخت و يكي از دلايل آن را نبود احزاب قدرتمند و حامي در عقبه نمايندگي مردم و نيز افسردگي نمايندگان در نتيجه فقدان چنين حمايتي دانست و گفت: احزاب قدرتمندي نداريم كه پشتيباني كنند. البته عمر اين اظهار قطعي رئيس فعلي مجلس و نماينده منتخب مجلس دهم درباره نبود احزاب سياسي قدرتمند در كشور خيلي قد نداد و لاريجاني چند لحظه بعد خودش را در نشست حزب اعتدال و توسعه يافت و اين‌گونه ادامه داد: «احزاب سياسي قدرتمندي نداريم كه پشتيباني كنند البته به جز حزب اعتدال و توسعه»؛ عبارتي كه با خنده حاضران روبه رو شد. سخنان لاريجاني هم درباره ضرورت و لوازم وفاق و همدلي به پايان نرسيده بود كه برگه اخطار اتمام وقت روي تريبون در مقابل ايشان قرار گرفت؛ اقدامي كه با واكنش شوخ طبعي از سوي او روبه رو شد و گفت: تازه مي‌خواستم از آقاي نوبخت تعريف كنم. لاريجاني گفت: «آقاي نوبخت خُُلقا كه خوبند خلقا هم كه بله... از لحاظ لباس هم شيك پوش... » ميهمان ويژه نشست حزب اعتدال و توسعه از سجاياي اخلاقي نوبخت گفت و با ذكر خاطره‌اي از نحوه برخورد اخلاقي سخنگوي دولت با فردي كه رفتاري نامناسب با وي داشت گفت: برخورد ايشان (نوبخت) آن قدر اخلاقي بود كه مرا تحت تاثير قرار داد.
درگوشي‌هاي لاريجاني و عارف
لاريجاني در پايان به مناسبت اعياد شعبانيه و فرا رسيدن ولادت امام عصر (عج) شعري از فروغي بسطامي را نيز با اين مطلع خواند: كي رفته‌اي ز دل كه تمنا كنم تو را... كي بوده‌اي نهفته كه پيدا كنم تو را... لاريجاني پس از ايراد سخنراني به رديف اول جايگاه حضار رفت و در كنار محمدرضا عارف نشست. البته گردانندگان جلسه از قبل فكر جاي دقيق نشستن شخصيت‌ها را كرده بودند و كاغذهاي الصاق شده روي تكيه گاه صندلي‌ها در رديف اول، جاي هر كسي را نشان مي‌داد و لاريجاني هم بايد در كنار عارف مي‌نشست. لاريجاني و عارف در كنار هم مشغول صحبت شدند و صداي مداوم شاترهاي دوربين‌هاي عكاسان نيز به سمفوني همراهي اين دو افزوده شد؛ عكس‌هايي كه از خوش و بش همراه با لبخندهاي گاه به گاه اين دو نفر گرفته مي‌شد و گويا ثبت لحظه‌هاي سخنان درگوشي دو شخصيت اين روزهاي كشور و همراهي دو مردي كه بسياري، آنها را رقيب يكديگر براي تكيه زدن بر كرسي رياست مجلس آينده مي‌دانند، فرصتي مغتنم و از هر اتفاق ديگري به يادماندني‌تر به نظر مي‌آمد.
