مسولان دریابند ما نمی خواهیم که در عرصه فرهنگ و هنر ابتر بمانیم...
راه امروز- فرشته فریادرس: می اندیشم پس هستم. هستم اما دیده نمی شوم، هستم اما باور نمی شوم. حال وجودی ام خوب است، سلامت جسمانی دارم و هوای پاکیزه استنشاقمیکنم چرا که هوای اینجا مثل کلانشرها دلگیر از بودنهای زیاد نیست که متورم شده اند و کم کم دارند همه چیز حتی همین وجود را هم از بین می برند!
اینجا فارغ از نگاه های سنتی و کلیشه ای، فارغ از همه افتراقها و تفاوتهای فرهنگی، یک اصل مشترک زیستن وجود دارد. زیستنی پاک و بدون آلایش، ساده مثل طبیعت زیبایش. شهرم اگرچه کوچک است اما پیشنه اش طولانی است، قدمتی دارد به وسعت هزاران سال. اما شهری است پرا از محدودیت و موانع برای پرش به سوی پیشرفت! طبیعت بکر و زیبایش که هر کسی را قلقلک می دهد که یک بار هم که شده به اینجا بیاید و از بودنهای شهر لذت ببرد اما فارغ از نبودنها و کمبودهای تلخ که روح مردمان اینجا را میآزارد. نبودنهای که شاید از چشمان مسوولین و آنهایی که باید ببینند، مغفول مانده است.
هر اندازه که ساختمانها بلندتر می شود، هتلها و رستورانها مدرن تر می شود و پارک ها وسیع تر می شود به همان نسبت؛ فرهنگ، هنر و سینما در اینجا می میرد البته خیلی وقت است که مرده است و محدودیتهای فرهنگی اش دارد آدم را اینجا میآزارد.
باید بود، زندگی کرد تا هر آنچه که گفته می شود را بتوان درک کرد که محرومیت فرهنگی یا همان فقر فرهنگی یعنی چه؟ اینکه هیچ وقت نتوانی برای دیدن فیلم یا بازیگر مورد علاقه ات پشت گیشه های فروش بلیط منتظر بمانی، یعنی چه؟ و تنها تصویر تو از سینما و هنر می شود همان که از تلویزیون می بینی!
دردناک نیست که برخی از شهرها از فور نعمت برخوردارند اما شهر من و مردمانش از داشتن حتی یک سالن سینما محرومند؟! این جای سوال ندارد که چه عواملی سبب شده تا مسوولین نبینند یا حتی مردم این سرزمین دیگر به نداشتن هایشان عادت کنند و نسبت به آنچه می توانند داشته باشند اما ندارند، بی تفاوتند.
باید حال این مردمان را دریابید که برای نگاه داشت فرهنگ و هنر سینما شاید همچون جزیره ای میمانند که برای غرق نشدن در موج های اقتصادی دست و پا می زنند. اگرچه سلامت جسمی مان نیازمند رشد اقتصادی است اما به همان اندازه روحمان نیازمند تعالی است که با درک درستی از فرهنگ، هنر و سینما بدست می آید. نکند فلسفه توسعه و رشد ساختمان های بلند در دل شهرهای کوچکمان باعث شود که فرهنگ، هنر و تمدن این مرز و بوم یادمان برود.
اگر چه مسلما ساکنان هر شهر از توسعه شهری، رونق اقتصادی، احداث انواع مجموعه های تفریحی و ورزشی، رستوران ها و غیره بسیار خرسند خواهند شد؛ اما پرداختن به این نوع مسائل باعث نشود که مسوولین و دست اندرکاران ذی ربط از زندگی و کم و کاستی های فرهنگی که مردمان خیلی از شهر های کشور با آن درگیرند، مغفول بمانند. این روزها بیشتر دغدغه مسوولین شاید توسعه اقتصادی باشد. این در حالی است که ایجاد سالن های سینما در خیلی از شهرها به ویژه نهاوند به دست فراموشی سپرده شده و در واقع مردمان این شهر دچار نوعی انزوای فرهنگی هستند.
مسولان دریابند ما نمی خواهیم که در عرصه فرهنگ و هنر ابتر بمانیم جوانان این مرز و بوم به دنبال رشد در حوزه فرهنگ و سینما هستند و به همان اندازه که به اقتصاد بهاء داده می شود به فرهنگ هم بها داده شود چرا که آرزوهای کوچک ما همین خواستهای اندکمان است....
